Το ερώτημα του ελληνικού δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου δεν αφορά την παραμονή ή όχι της χώρας στο Ευρώ. Αποτελεί μείζον σφάλμα η επιμονή της Ευρωπαϊκής ελίτ ότι κάθε δημοψήφισμα, κάθε έκφραση της λαϊκής βούλησης, κάθε αμφισβήτηση τελικά των επιλογών των ελίτ, ταυτίζεται με την πιθανότητα αποχώρησης από το Ευρώ ή, σε άλλες περιπτώσεις, την ΕΕ.

Αυτό που στην ουσία λένε οι ελίτ στους ευρωπαϊκούς λαούς είναι ένα συνεχές «ότι θέλουμε εμείς ή τίποτα». Και αυτή η αντιδημοκρατική εμμονή τους έχει οδηγήσει σε αρκετά ΟΧΙ σε εθνικά δημοψηφίσματα και, το κυριότερο, στην ενδυνάμωση του ευρωσκεπτικισμού.

Είναι απόλυτα αληθές αυτό που επισημαίνει εδώ και ένα μήνα η ελληνική κυβέρνηση. Ότι ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός και το έλλειμμα στις δημοκρατικές διαδικασίες στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποτελούν την πραγματική απειλή για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Στην Ελλάδα, την Ισπανία και αλλού ο λαός αντιδρά από τα αριστερά. Στη Γαλλία, την Φιλανδία και αλλού από τα δεξιά. Συνολικά η αντίδραση αυτή των λαών στον αυταρχισμό των ελίτ δεν καταπνίγεται και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει.

Η επιλογή λοιπόν του ελληνικού λαού στις 5^η Ιουλίου να πει ΟΧΙ στο σχέδιο των δανειστών και ταυτόχρονα να επιμείνει στην αναζήτηση λύσης μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, θα είναι μια επιλογή για τη σωτηρία και την προοπτική της δημοκρατικής Ευρώπης.

Το ερώτημα του ελληνικού δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου κατ αρχήν αφορά την αποδοχή ή όχι της συγκεκριμένης πρότασης των δανειστών. Λέμε κατ αρχήν, γιατί η αποδοχή ή όχι μιας πολύ συγκεκριμένης πρότασης αποτελεί τον απαραίτητο (τυπικά και λογικά) όρο για τη διεξαγωγή κάθε δημοψηφίσματος.

Δεν μπορεί να γίνει δημοψήφισμα πάνω σε αφηρημένες έννοιες ή φιλοσοφικά ερωτήματα. Δεν θα μπορούσε να γίνει δημοψήφισμα για το αν ο ελληνικός λαός θέλει τον «έντιμο συμβιβασμό» γιατί ο καθένας καταλαβαίνει διαφορετικά το περιεχόμενο του. Έπρεπε λοιπόν να φτάσουμε σε συγκεκριμένη πρόταση για να είναι δυνατόν να ερωτηθεί ο λαός.

Είναι ξεκάθαρο, με βάση την κοινή λογική, ότι στην ουσία του το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ αφορά επίσης ένα πολιτικό όριο που θέτει ο ελληνικός λαός με το δημοψήφισμα.  Για να το πούμε απλά: με το ΟΧΙ απορρίπτεται όχι μόνον η συγκεκριμένη πρόταση των δανειστών αλλά και οποιαδήποτε ίδια ή χειρότερη από αυτήν.  Το δημοψήφισμα τραβάει την περίφημη «κόκκινη γραμμή», την νομιμοποιεί με τη λαϊκή ψήφο. Αυτή είναι η πολιτική ουσία και η πολιτική λογική του.

Γι αυτό ακριβώς τον λόγο, είναι σωστό που το δημοψήφισμα γίνεται πάνω στην πρόταση των δανειστών και όχι πάνω στην ελληνική πρόταση. Γιατί τι νόημα θα είχε η έγκριση από τον λαό της ελληνικής πρότασης εφόσον δεν την έχουν αποδεχθεί οι δανειστές; Κανένα απολύτως. Θα επιβεβαιώναμε ότι εμείς, ως Ελλάδα, συμφωνούμε με τον εαυτό μας.

Είναι απογοητευτικό που η αντιπολίτευση στην Ελλάδα αδυνατεί να κατανοήσει ή προσποιείται ότι δεν κατανοεί αυτές τις βασικές λογικές αρχές.

Στη συζήτηση στη Βουλή ΝΔ ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ αρχικά έθεσαν το ερώτημα γιατί δεν μπαίνει σε δημοψήφισμα η ελληνική πρόταση.  Με την κουτοπονηριά ότι έτσι θα δημιουργούσαν εσωτερικά προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα σε λίγες ώρες φάνηκε ότι τέτοια φτηνά κόλπα δεν πιάνουν σε κρίσιμες για τη χώρα και την αριστερά στιγμές.

Στη συνέχεια σύσσωμη η νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση προσχώρησε στη λογική Σόιμπλε. Ήταν θλιβερή η εικόνα κομμάτων που κυβερνούσαν για δεκαετίες τη χώρα να ισχυρίζονται ότι ένα δημοψήφισμα που θέτει τα όρια της χώρας και του λαού σε μια διαπραγμάτευση, σημαίνει την αποχώρηση από το Ευρώ. Ότι δηλαδή η συμμετοχή στο Ευρώ σημαίνει την άνευ όρων αποδοχή της θέλησης των ελίτ. Για πάντα και σε κάθε ζήτημα.

Αυτά έλεγαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν μπαίναμε στο Ευρώ; Ότι δεν θα έχουμε, εμείς και κάθε άλλος ευρωπαϊκός λαός, δικαίωμα γνώμης για τίποτε; Όχι βέβαια, τότε μιλούσαν για τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία ισότιμα συμμετέχουμε.

Και τελικά τάχθηκαν άκριτα υπέρ του ΝΑΙ. Του ΝΑΙ σε μια πρόταση με την οποία οι ίδιοι λένε ότι διαφωνούν !!! Αλλά προτείνουν το ΝΑΙ επειδή δεν έχουμε λένε άλλη επιλογή. Δεν έχουμε ως Ελλάδα δικαίωμα να αρνηθούμε τα τελεσίγραφα των δανειστών και να συνεχίσουμε τη διαπραγμάτευση.

Όταν το λένε αυτό τα κόμματα που κυβέρνησαν επί 40 χρόνια τη χώρα, βγαίνουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο κυβερνούσαν και διαπραγματεύονταν με τις ευρωπαϊκές ελίτ. Δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο βύθισαν τη χώρα και την έφεραν στη σημερινή κατάσταση.

Μετά τη συζήτηση στη Βουλή, η αντιπολίτευση έσπευσε να υιοθετήσει τις ανοησίες του Γιούνκερ ότι δεν ήταν ακριβώς αυτή η πρόταση των δανειστών, υπήρχε κι άλλη με διαφορετικό ΦΠΑ στα ξενοδοχεία. Εξακολουθούν να μη θέλουν να δουν την ουσία του δημοψηφίσματος όπως την εξηγήσαμε παραπάνω. Την οριοθέτηση της χώρας στο τι δεν μπορεί να δεχτεί.

Ο Γιούνκερ ή ο Ντάισελμπλουμ μπορεί τις επόμενες εβδομάδες να κάνουν δέκα διαφορετικές προτάσεις. Η κυβέρνηση φυσικά δεν θα κάνει δημοψήφισμα για κάθε μια από αυτές, δεν γίνεται έτσι μια διαπραγμάτευση. Βάζουμε την 5^η Ιουλίου το πολιτικό όριο της χώρας, ότι τέτοια συμφωνία δεν δεχόμαστε, και συζητάμε τι μπορεί να δεχτούμε. Σε νέα βάση, όπως προτείνουμε στη συνέχεια.

Η αντιπολίτευση αυτές τις μέρες χάνει μια μεγάλη ευκαιρία. Να συμφωνήσει με το ΟΧΙ και να προχωρήσουμε όλοι μαζί ως χώρα.

Αν η αντιπολίτευση συμφωνούσε με το ΟΧΙ θα πετυχαίναμε:

Να αποδυναμωθεί τελείως η προπαγάνδα Σόιμπλε κλπ ότι το δημοψήφισμα αφορά την παραμονή στο Ευρώ.

Να θέσουμε το εθνικό όριο στις υποχωρήσεις που μπορεί να δεχθούμε στην διαπραγμάτευση με ομοφωνία, άρα να το κάνουμε ισχυρότερο.

Να ενισχύσουμε την εθνική ενότητα.

Η ίδια η αντιπολίτευση θα απέσειε με τον τρόπο αυτό μέρος των ευθυνών της για τα προηγούμενα μνημόνια. Στην πολιτική κάποιες στιγμές το κοντέρ μηδενίζεται, κρίνεσαι «από δω και πέρα». Αντίθετα, η αντιπολίτευση επέλεξε να συνεχίσει ακόμη χειρότερα, να δώσει στη Βουλή μια θλιβερή παράσταση εθελοδουλείας.

Ιδιαίτερα δύσκολη είναι η θέση της κας Γεννηματά. Είναι κοινό μυστικό ότι διεκδίκησε από τον Α. Λοβέρδο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με δυο χαρτιά στα χέρια της. Την ανοχή των Παπανδρεικών και τη διάθεση διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα έκαψε ήδη και τα δυο. Ταυτίστηκε πλήρως με Σαμαρά – Βενιζέλο σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα. Ενώ η άρνηση του Γ. Παπανδρέου να στηρίξει ένα δημοψήφισμα που αποτέλεσε την αιτία της δικής του ανατροπής, αποτελεί την οριστική απαξίωση του και τη διάλυση των όποιων ερεισμάτων είχε ακόμη.

Υπάρχει ακόμη καιρός για την αντιπολίτευση να προσχωρήσει στο ΟΧΙ, να βοηθήσει και τη χώρα και τον εαυτό της. Μυαλό δεν υπάρχει…

Είναι δεδομένο ότι μετά την Κυριακή θα ξαναρχίσουν με κάποιο τρόπο οι διαπραγματεύσεις. Ακόμη και πριν την Κυριακή γίνονται και θα γίνουν κινήσεις, ακούγονται πληροφορίες για νέα σύνοδο κλπ.

Το ζητούμενο είναι να διαμορφώσουμε έγκαιρα το τοπίο όσο πιο ευνοϊκά  είναι δυνατόν για τη δική μας πλευρά. Η δική μας πρόταση ως κοοπερατίβα Μετασχηματισμός, είναι η εξής:

Η κυβέρνηση να δηλώσει επίσημα, αυτή την εβδομάδα, την πρόθεση της μετά την Κυριακή να ζητήσει νέα χρηματοδοτική στήριξη από τους θεσμούς της Ευρωζώνης και της  ΕΕ. Νέα στήριξη, νέα συμφωνία, χωρίς φυσικά το ΔΝΤ που από την 1^η Ιουλίου είναι εκτός συζήτησης. Από μηδενική βάση ξανασυζητάμε, ως μέλος της Ευρωζώνης.

Η συζήτηση για μια νέα συμφωνία θα υπακούει στους απλούς κανόνες των οικονομικών και στην κοινή λογική. Μαθηματικά θα αφορά λοιπόν και τη μελέτη βιωσιμότητας του χρέους και τις ανάγκες χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας στο άμεσο μέλλον. Που στραγγίχτηκε από τον Αύγουστο του 2014 για τις πληρωμές στους δανειστές από ίδιους πόρους. Αλήθεια οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος δεν αισθάνονται το παιχνίδι που έπαιξαν και εναντίον τους οι δανειστές όταν έκλεισαν τη χρηματοδότηση από τον Αύγουστο και οδήγησαν σε κατάρρευση το success story; Γιατί δεν υποστηρίζουν το ΟΧΙ την Κυριακή και μια νέα έντιμη εθνική διαπραγμάτευση όπως αυτή που περιγράφουμε;

Είναι γνωστό ότι παρόμοια σκέψη υπέβαλαν ήδη στο Γιούρογκρουπ κάποιοι Υπουργοί από κράτη που αντιδρούν στη σκληρή στάση Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ. Είναι λοιπόν πρόταση θεσμικά αναμενόμενη και με ήδη υπαρκτές συμμαχίες.

Είναι η λογική συνέπεια του ΟΧΙ της Κυριακής. Ξαναρχίζουμε τη συζήτηση με τον σωστό τρόπο. Με τα όρια της ελληνικής πλευράς ξεκαθαρισμένα, τη βούληση της για λύση εντός Ευρώ επίσημη και χωρίς τον διαλυτικό παράγοντα που αποτέλεσε τουλάχιστον στην τελευταία φάση το ΔΝΤ.

Δεν θα μπούμε αναλυτικά στη συζήτηση των εργαλείων που διαθέτει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από μόνο του για την εύρεση μιας βιώσιμης και μη υφεσιακής λύσης στο πρόβλημα. Αναφέρουμε μόνον ότι εκτός από τον ESM για τον οποίο μιλάνε ήδη όλοι, υπάρχει και η ποσοτική χαλάρωση (QE) της ΕΚΤ. Είναι οπωσδήποτε η στιγμή να μπει στο τραπέζι η συμμετοχή της Ελλάδας στην QE (μέχρι στιγμής μόνον 29 δις και εφόσον υπάρξει συμφωνία), γιατί ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο πλαίσιο της QE η Γερμανία θα πάρει περίπου 500 δισεκατομμύρια καινούργιο,  φρεσκοτυπωμένο  χρήμα μέσα σε ενάμιση χρόνο.

Λεφτά τυπώνονται ήδη στην ΕΚΤ, άρα υπάρχουν. Χωρίς να επιβαρυνθεί ούτε Ευρώ (μάρκο στο μυαλό του) ο Γερμανός φορολογούμενος.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμφωνία για το καλό της Ελλάδας και της ΕΕ μπορεί και πρέπει να υπάρξει. Περνάει μέσα από το ΟΧΙ της Κυριακής και την νέα συζήτηση με τους εταίρους πια και όχι στενόμυαλα μόνον δανειστές, αποκλειστικά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και με οδηγό τις κοινές αξίες που θεμελίωσαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ό,τι αντιβαίνει σ’ αυτές τις αξίες, ο νεοφιλελεύθερος δογματισμός που διαπερνά τις Συνθήκες, μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Στις συζητήσεις πριν την Κυριακή, με το ελληνικό ΟΧΙ της Κυριακής, μετά την Κυριακή, η Ευρώπη θα προχωρήσει δημοκρατικά.

Κοοπερατίβα Μετασχηματισμός