Η πραγματικότητα που μας πληγώνει στις γωνιές της Αθήνας, με ανθρώπους-φαντάσματα που ισορροπούν μεταξύ ζωής και θανάτου, είναι γνώριμη σε όλους. Η πληγή των ναρκωτικών πλήττει πρώτα από όλα τους χρήστες ουσιών και τους οικείους τους, αλλά συνδέεται υπόγεια με μία σειρά αγκαθιών της κοινωνίας μας όπως η αστεγία, η αίσθηση ανασφάλειας των Αθηναίων, το σκληρό εμπόριο από οργανωμένες μαφίες και η παραβατικότητα.

Οι χώροι εποπτευόμενης ή ελεγχόμενης χρήσης ναρκωτικών είναι χώροι όπου, υπό την επίβλεψη εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού, οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών “παίρνουν τη δόση τους” σε συνθήκες υγιεινής, αξιοπρέπειας και ασφάλειας. Μείωση των λοιμώξεων, αποφυγή θανάτων λόγω υπερδοσολογίας, και σαφώς, επαφή των χρηστών με ειδικούς που μπορούν να τους παρέχουν βοήθεια σε ιατρικές εξετάσεις ή ένταξη σε προγράμματα απεξάρτησης, είναι κάποια μόνο από τα οφέλη αυτών των χώρων. Παράλληλο και πολύτιμο όφελος, η μείωση της δημόσιας χρήσης, που υποβαθμίζει γειτονιές στο κέντρο της πόλης και δημιουργεί άβατα.

Δεν πρόκειται προφανώς για κάποια ελληνική εφεύρεση. Τέτοια προγράμματα λειτουργούν σε χώρες όπως η Γαλλία, ο Καναδάς, η Ισπανία, σώζοντας ζωές καθημερινά. Στην Ελλάδα ωστόσο, ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου. Το πιλοτικό πρόγραμμα «Οδυσσέας» που λειτούργησε ευεργετικά πριν λίγα χρόνια για μόλις 9 μήνες, προσέκρουσε στο κενό του νόμου και, παρόλο που είχε την αιγίδα του Υπουργείου και είχε επιδοτηθεί από το ΕΣΠΑ, αναγκάστηκε να κλείσει με την παρέμβαση του εισαγγελέα.

Αυτήν τη δυστοκία του κεντρικού κράτους να καταπολεμήσει επιτυχώς το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίσει η δημοτική διοίκηση της Αθήνας, στοχεύοντας παράλληλα στις εφιαλτικές πιάτσες ναρκωτικών που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των χρηστών και εντείνουν το αίσθημα ανασφάλειας όλων μας.

Στην πίεση που είναι απαραίτητο να ασκηθεί στο πολιτικό σύστημα, απηύθυνα κάλεσμα συνεργασίας στους συνυποψηφίους μου Νάσο Ηλιόπουλο και Κώστα Μπακογιάννη, όταν με χαρά διαπίστωσα ότι στις προγραμματικές μας θέσεις συγκλίναμε υπέρ της δημιουργίας χώρων εποπτευόμενης χρήσης.

Κι αυτό διότι όλες μου οι μέχρι τώρα εμπειρίες μού δίδαξαν πως το αποτέλεσμα έρχεται από το “μαζί”. Μαζί θα πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Και στην πολιτική, το να αφήνεις στην άκρη τις διαφωνίες και να χτίζεις πάνω στα κοινά σημεία πλεύσης, είναι το ζητούμενο κάθε δημοκρατικού πολίτη.

Με την απλή αναλογική, η συνεργασία την επόμενη μέρα των εκλογών είναι μονόδρομος. Όμως για τους χρήστες, κάθε μέρα που περνάνε στις πιάτσες μπορεί κυριολεκτικά να αποβεί μοιραία. Αρκεί μια μολυσμένη σύριγγα, μια νοθευμένη ουσία, μία δόση. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε μέχρι τον Σεπτέμβρη.

Κάλεσα λοιπόν τους συνυποψηφίους μου να οργανώσουμε μαζί μια ημερίδα συνεργασίας, ώστε να σχεδιάσουμε το πρώτο κοινό Δημοτικό Σχέδιο Δράσης (ΔΣΔ) για τα ναρκωτικά. Ήδη, με χαρά πληροφορήθηκα ότι ο Νάσος Ηλιόπουλος ανταποκρίθηκε θετικά.

Αντίθετα, ο κύριος Μπακογιάννης στην απάντηση του υπεκφεύγει και δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση, δημιουργώντας ερωτηματικά ως προς την ειλικρινή του διάθεση για συνεργασία, την οποία διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία. Θα το επαναλάβω: δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ούτε για μικροκομματικά παιχνίδια.

Ας είναι αυτή η αφορμή για μια εποικοδομητική συμπόρευση με γνώμονα το καλό των κατοίκων της πόλης μας.