Στην αρχαία Ρώμη επί Δημοκρατίας (την εποχή των τριανδριών, των κατακτητικών πολέμων, του Καίσαρα) απαγορευόταν επί ποινή θανάτου στους στρατηγούς να φέρνουν τις λεγεώνες μέσα στην πόλη. Έτσι ώστε να αποφεύγονται τα συνεχή πραξικοπήματα. Το όριο ήταν ο ποταμός Ρουβίκων. Εάν λοιπόν  πέρναγες τον Ρουβίκωνα επικεφαλής του στρατού που διοικούσες ή θα γινόσουν ύπατος ή είχες τελειώσει στη Ρώμη.

Η απόφαση της Αριστερής Πλατφόρμας να καταψηφίσει στη Βουλή τη συμφωνία με τους  «θεσμούς» και τα προαπαιτούμενα μέτρα για την έναρξη υλοποίησης της, αντιστοιχούσε για τον Παναγιώτη Λαφαζάνη με τη διάβαση του ποταμού Ρουβίκωνα.

Μέχρι σήμερα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είχε υπάρξει πολύ προσεκτικός στην εσωκομματική σύγκρουση. Στις συνεδριάσεις της ΚΕ του Σύριζα κατέθετε μόνον τροπολογίες, οι οποίες αμφισβητούσαν πλευρές της πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα. Οι τροπολογίες αυτές της Πλατφόρμας συγκέντρωναν από 30%  έως και 45% και η Πλατφόρμα επιβεβαίωνε την ισχύ της στο κόμμα, τηρώντας στη συνέχεια την κομματική νομιμότητα.

Αυτή η πολιτική «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος» προκαλούσε βέβαια κάποιες κριτικές ότι δεν είναι αρκετά αποτελεσματική στο να πιέσει τον Αλέξη Τσίπρα. Είχε επιτρέψει όμως στον Παναγιώτη Λαφαζάνη ουσιαστικά να συγκυβερνά τη χώρα. Να βάζει βέτο σε πολλά ζητήματα, να προωθεί πολιτικές όπως το άνοιγμα στον Πούτιν (σε συμφωνία και με άλλα κυβερνητικά στελέχη), να παρακολουθεί ως θεματοφύλακας της «αριστερής συνείδησης» του Σύριζα το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από διπλανή αίθουσα.

Ουσιαστικά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είχε πετύχει η συγκυβέρνηση αυτών των 5 μηνών να έχει τρείς πολιτικούς αρχηγούς. Τσίπρα – Καμμένο – Λαφαζάνη. Και σε αυτό το μοτίβο ισχυροποιούσε συνεχώς τα ερείσματα του.

Το βράδυ της 15^ης Ιουλίου ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έδωσε μια κλωτσιά και γκρέμισε όλα αυτά. Πέρασε το κρίσιμο όριο, πέραν του οποίου δεν ήταν πολιτικά δυνατό στον Αλέξη Τσίπρα να ανεχθεί αυτό το μοντέλο συγκατοίκησης στην κυβέρνηση. Και όχι μόνον στην κυβέρνηση, η επιλογή του ΟΧΙ στην ψηφοφορία στη Βουλή αποτελεί το σημείο εκκίνησης διαδικασιών που αμφισβητούν άμεσα την ενότητα του Σύριζα.

Παρά τις συνεχείς δηλώσεις του υπέρ της ενότητας του κόμματος και της στήριξης της κυβέρνησης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει πλήρη επίγνωση ότι έκανε την οριστική επιλογή της χωριστής πορείας από τον υπόλοιπο Σύριζα. Δεν την έκανε εύκολα αυτή την επιλογή. Πολλά κορυφαία στελέχη του Σύριζα πίστευαν ότι δεν θα προχωρήσει τελικά σε αυτή την ρήξη. Και ο ίδιος αποφάσισε την καταψήφιση των μέτρων απρόθυμα, νιώθοντας πιεσμένος από τη στάση των δανειστών της χώρας και κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση.

Στο προσεχές μέλλον η Αριστερή Πλατφόρμα θα δώσει μια μάχη στο εσωκομματικό πεδίο. Μια μάχη όμως υπό διαρκώς δυσμενέστερους όρους. Οι συμμαχίες που πέτυχε τις πρώτες μέρες με άλλα στελέχη, όπως η υπογραφή κειμένου από 109 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, δεν είναι σταθερές.

Στρατηγική σύγκλιση της Αριστερής Πλατφόρμας με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή τον Γιάνη Βαρουφάκη δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε ιδεολογικά προσεγγίζουν οι απόψεις τους στο ελάχιστο, ούτε έχουν διάθεση τα στελέχη της Πλατφόρμας να μπουν κάτω από την προσωποκεντρική αντίληψη της πολιτικής που χαρακτηρίζει τη Ζωή ή τον Γιάνη.

Εφόσον η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν διαπράξει ένα μεγάλο λάθος στο εσωκομματικό πεδίο, εφόσον προχωρήσει ψύχραιμα και ισορροπημένα μέχρι τον Οκτώβρη, θα μεταφέρει την δεδομένη υπεροχή της στην κοινωνία και μέσα στο κόμμα.

Η Αριστερή Πλατφόρμα στην πράξη προετοιμάζεται από σήμερα για την οργανωτική διάσπαση. Με όρους σκληρού πυρήνα, αναγκαστικά «νεοκομμουνιστικούς». Όμως οι επιλογές του Παναγιώτη Λαφαζάνη από δω και πέρα θα αφορούν μόνον το στενό ακροατήριο της Πλατφόρμας. Πιθανότητα θα βρεθεί σε κοινές διαδικασίες «διαλόγου και συντονισμού δράσης» με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα συνομιλήσει με στελέχη που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ. Αντικειμενικά αφήνοντας το ευρύ ακροατήριο του σημερινού Σύριζα να το μονοπωλεί ο Αλέξης Τσίπρας.

Πηγή: politicalbank.gr