Του Μάρκου Μπόλαρη*

Στη ζωή και στην εργασία, στην οικονομία και στην πολιτική, στην παιδεία και στον πολιτισμό συντρέχει μιά παράμετρος  τέτοιας έντασης  ώστε επικαθορίζει καίρια πρόσωπα και γεγονότα, αποφάσεις και σχεδιασμούς, οράματα και στρατηγικές, συνυπάρχει στα ανθρώπινα,  ισχυρίζομαι,  μιά διάσταση η οποία ποιοτικά επηρεάζει τα των ανθρώπων και των κοινωνιών, των λαών και των κρατών, ώστε να προγραμματίσουν, να ενεργήσουν, να δράσουν, να ακινητοποιηθούν ή να απλωθούν,

μια παράμετρος και μιά διάσταση που προσδιορίζει την στενοχώρια ή την ευρυχωρία,  την στενοκαρδία ή την μεγαλοκαρδία,

μιά αντίληψη στη θέαση των του βίου ικανή να τρέψει και να μεταμορφώσει τα της καθημερινότητας εφήμερα , αμή και τα του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, και δεν είναι τούτη η αντίληψη, ο τρόπος ζωής τίποτε άλλο παρά

η αίσθηση του Ορίζοντα,

η απλοχωριά του Ορίζοντα που είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε,

η ευρύτητα του Ορίζοντα μέσα στον οποίο τοποθετούμαστε,

η ευρυχωρία του Ορίζοντα που δρούμε λογικά, αισθηματικά, παιδευτικά, πολιτισμικά, οικονομικά, εμπορικά, επιστημονικά,

γι αυτό τιμώ τον γέρο Όμηρο ως Γενάρχη των Ελλήνων, που κατέγραψε , εν αρχή , τούτη την καθοριστική προϋπόθεση της γέννας και της αύξησης και της ανθοφορίας και της καρποφορίας του Πολιτισμού των Ελλήνων, που δεν είναι άλλη από την ανοιχτωσιά των οριζόντων, την απλοχωρία των θαλασσών, την άπλα  των αιθέρων, ανοιχτοί οι Ορίζοντες, ανοιχτές οι καρδιές, ανοιχτά τα μυαλά, μιά πρόκληση ο Κόσμος, κι η Γή στην ολότητά της,  που χαρίζει η θέαση της ανοιχτής αγκάλης των Οριζόντων,  γίνεται στολίδι, τρέπεται σε κόσμημα,

άρα ονομάζεται Κόσμος,

κι είναι αυτή, η άλλη αίσθηση που δωρίζουν οι ευρείς Ορίζοντες που αποτυπώνεται πρώτα απ’ όλα στην λεπτομερή παρατήρηση, κι ύστερα τούτη η λεπτομερέστατη παρατήρηση της ωραιότητας του Κόσμου στην οπτική της απλοχωριάς που καθιστά τον Έλληνα ονοματοδότη, ως ο Αδάμ, και ανοίγει μπρός του την μοναδική πρόκληση της Ελληνίδας γλώσσας, της ονοματοδοσίας των λεπτομερειών του Κόσμου, της ονοματοδοσίας της ομορφιάς των πραγμάτων, των φαινομένων, των λειτουργιών, των εννοιών, των προκλήσεων, των μύθων

κι όσο ευρύτερος ο Ορίζοντας τόσο πλουσιότερη η γλώσσα , τόσο πλουσιότερος ο Λαός που την λαλεί, τόσο πιό περιγραφικές οι λέξεις, λέξεις σαν ζαφείρια, λέξεις σαν διαμάντια στο ωραιότερο κόσμημα , στον Κόσμο της πλάσης

κι όσο πιό ανοιχτά τα πέλαγα κι η απεραντοσύνη της θάλασσας, τόσο πιό ανοιχτά και ξεκάθαρα τα μυαλά

όσο πιό ψηλές οι χιονοκορφές θέασης του Κόσμου τόσο πιό ανοιχτές οι καρδιές των Ελλήνων,

κι είναι ο Ορίζοντας , το εύρος των οριζόντων,

αυτό που καθώς  απλώνεται ανοίγει δρόμους γνώσης και προβληματισμού

κι απλοχωρώντας θέτει ερωτηματικά κι αναζητά λύσεις στη θαλασσοπορία και την θαλασσομαχία, στο εμπόριο και την βιοτεχνία, στην μεταλλορυχία και την οπλοποιία, ήγουν διευρύνει τις δύσβατες ατραπούς της επιστήμης και  πλαταίνει τα μονοπάτια στις μισγάγκειες της φιλοσοφίας , της παιδείας, του πολιτισμού!

Μήπως θαρρείτε ότι τυχαία διαλέξαν οι Ρωμιοί ένα δικέφαλο αητό γιά έμβλημα στα λάβαρά τους;

Και τί άλλο μπορεί να συμβολίζει ένας δικέφαλος αητός που εποπτεύει την Οικουμένη σε Ανατολή και Δύση , κι ύστερα θωρεί  στο Βορριά απ’ όπου πνέει με βιαιότητα η ντραμουντάνα και πάλιν

στο Νοτιά που ξαποστέλλει ανταριασμένες  τις πνοές της όστριας ,

τι άλλο μπορεί να συμβολίζει παρά την μέγιστη έγνοια ενός Λαού στο πολυχιλιόχρονο διάβα της διαχρονίας του, την έγνοια και την μέριμνα της απλοχωριάς των Οριζόντων, από Ανατολής ηλίου έως Δυσμών!

Γι αυτό και τούτος ο Λαός της απλοχωρίας των οριζόντων, της απλοχωρίας οριζόντων της Γεωγραφίας έγινε μέτοχος , στο διάβα των αιώνων, κι ένας Λαός, ένας Πολιτισμός της ευρυκαρδίας των ιστορικών και πολιτισμικών δικών του Οριζόντων,

στην οδύσσεια πλεύση του Πολιτισμού του, κι ένας Λαός που απολαμβάνει τον κυματισμό της κολύμβησης των δελφινιών στις Μινωικές τοιχογραφίες, σμιλεύει απαράμιλλα την Αφροδίτη της ομορφιάς και την ζωφόρο του Παρθενώνα, ζωγραφίζει κηρόχυτες τις μορφές Φαγιούμ στην Αλεξάνδρεια, με τον Αλέξανδρο  συμπολεμιστής ξεπερνά τους γνωστούς ορίζοντες,  στολίζει με περίτεχνα ψηφιδωτά τις επαύλεις της Αντιόχειας, χτίζει καλλιμάρμαρα θέατρα όπου Ελληνική πόλη στις αμμουδιές του Ομήρου, θέλω να πώ στις ακτές της Μεσόγειος και του Ευξείνου, με ερυθρόμορφα και μελανόμορφα κεραμικά την ομορφιά χαρίζει στην καθημερινότητα, την μεγαλοπρέπεια της Αγιά Σοφιάς ανεγείρει στην Βασιλεύουσα γιά να στεγάσει τον Ενανθρωπήσαντα Λόγο, με φρέσκο ζωγραφίζει τους τοίχους στο Πρωτάτου την άθληση γιά Θέωση, στη Μονή της Χώρας τελειοποιεί την έκφραση του ψηφιδωτού, στα Μετέωρα σκαρφαλώνει της αρχιτεκτονικής την δεξιοτεχνία αναδείχνοντας,  στα μοναστήρια της τουρκοκρατίας κεντάει με ξύλο τέμπλα μπαρόκ, τον Ερωτόκριτο αποστηθίζει στου κύκλου τα γυρίσματα, του Ελ Γκρέκο θαμάζει τη μαστοριά στην έκφραση και την ένταση στο χρώμα, στα γιαννιώτικα εργσστήρια με ασήμι σώζει την φιλοκαλία, κι είναι ο Κόντογλους κι ο Παρθένης, ο Μυταράς κι ο Τσαρούχης, ο Παπαδιαμάντης κι ο Σολωμός, ο Παλαμάς κι ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης , α! αυτός ο Αλεξανδρινός των οριζόντων, ο Σεφέρης κι ο Ελύτης, ο Θεοδωράκης κι Χατζηδάκης, που σε τούτους τους ορίζοντες

ταξιδέψαν, να!, ταξιδεύουν  και μας καλούν,

τον κάβο

της γκριζότητας της μιζέριας,

της ομίχλης που σκιάζει τον ορίζοντα,

της στενοχωρίας των μικροελλαδιτών,

του αδιέξοδου της μικροπολιτικής,

του ξύλινου λόγου του κομματισμού,

της μικροκαρδίας της απαιδευσίας,

της αθλιότητας της ιδιοτέλειας,

της ύβρεως στην Πολιτική,

του ξεπεσμού της Ελληνίδας Γλώσσας,

τούτο τον κάβο

της Σκύλας που ναυμαχούμε θαλασσοπνιγμένοι τούτους τους δύστηνους καιρούς

τούτον τον κάβο

της Χάρυβδης επιτέλους να τονε καβαντζάρουμε,

είτε στην Ελλάδα επιμένουμε, είτε στην ματωμένη Κύπρο αντιστεκόμαστε, είτε στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο τρανεύουμε, είτε στη Μελβούρνη και το Σύδνεϋ προοδεύουμε, είτε όπου γής στην Οικουμένη

των ανοιχτών οριζόντων,

Λαός πεζοποντορών και θεαρέστως μέλπων,

ορθοπλωρώντας στους καιρούς και τους χρόνους , στα πέλαγα , στα μυαλά και στις καρδιές μας !

Το μείζον , αδέρφια , είναι ο Ορίζοντας!

*Μάρκος Μπόλαρης. Νομικός – Πρώην Υπουργός

Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο reformer.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν τον συγγραφέα.