Γράφει  ο Δημήτρης  Φεργάδης * 

«Εμείς θα ζήσουμε». Απλή, εύληπτη, καθημερινή φράση. Φράση – περίεργο – διακριτικά και παράλληλα, έντονα συναισθηματικά φορτισμένη. Η γεύση … – στην καρδιά – του πικραμύγδαλου. Το πικρό παράπονο, ο μεγάλος θυμός… μαζί και η πίστη και η ελπίδα για τον ήλιο. Ανατολικά του Σε Τσουάν.

• «Δως μοι πα στω και τα γαν κινάσω»

(Αρχιμήδης). Δύναμη

• «Κυκλάμινο, κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα»

(Γιάννης Ρίτσος). Ελπίδα

Ο Μπάμπης ο Στίγκας, παρά κάτι εξήντα χρόνια βιβλιοπώλης, γνωστός και …εξαιρετέος συνδημότης –  ό,τι πιο δύσκολο – των δύσκολων – είναι, ίσως,  (η αλήθεια να λέγεται), ο πιο ενημερωμένος  βιβλιοπώλης –  από κοντά η κόρη του Μαρία… διάδοχος, βλέπετε – όχι μόνο των Αγίων Αναργύρων αλλά και του (πάλαι ποτέ)  Υπολοίπου Αττικής.

Ξέρει καλά σε ποιον, τι και γιατί θα προτείνει. Βιβλίο εννοείται. Διαβάζει. Πρώτα ο ίδιος. Πολύ.

Όταν, λοιπόν, το βιβλίο που πήγα να αγοράσω κατάλαβα πως ήτανε στις … προτάσεις του Μπάμπη Στίγκα, ήμουν πια σίγουρος ότι είχα κάνει σωστή επιλογή.

• Τίτλος βιβλίο «Εμείς θα ζήσουμε». Συγγραφέας. Αντωνία Ζεβόλη – Νταουντάκη. Η καλή συνδημότισσα, Νομική και Πάντειο οι σπουδές, σύζυγος του επίσης καλού και φίλου Δικηγόρου Δημήτρη Ζεβόλη,  δραστήριου μέτοχου των κοινών του τόπου. (Πρώτο βιβλίο της, η «Φαμέγια»).
• Εκδοτικός οίκος, Εύμαρος. Του, επίσης, γνωστού, δραστήριου, δημιουργικού και προοδευτικού (τελευταία, σχεδόν μόνιμου κατοίκου.. Κύμης) καλού φίλου Πέτρου Κακολύρη… ο έχων και την επιμέλειαν του βιβλίου.

Είπα –  ….συμπτώσεις!!! –  …πρώτη σκέψη. Και μοναδική. Αφού, χωρίς  συνομοσιολογικά και άλλα τέτοια σχετικά τερτίπια τρία διαφορετικά  πρόσωπα  που σέβομαι και εκτιμώ την σκέψη και την κρίση τους, «συνηγόρησαν» στο να βρεθεί το βιβλίο «Εμείς θα ζήσουμε» στα χέρια μου, σήμαινε και γρήγορα το διαπίστωσα, πως άξιζε… και, μάλιστα, πολύ… την σύμπτωση αυτή.

Που, όμως, ως φαίνεται δεν ήταν… σύμπτωση. Η σύμπτωση. Αλλά επιλογή.. Σωστή. Η επιλογή. Ομολογώ, πως το βιβλίο δεν τα διάβασα… απνευστί, όπως λέγεται  και γράφεται, συνήθως. Είναι τόσο έντονη και πυκνή η περιγραφή και η εναλλαγή των εικόνων, των καταστάσεων και των συναισθημάτων που… εγώ προσωπικά, χρειαζόμουνα συχνά… μια και δύο αλλά και τρεις γουλιές νερό. Για να κατεβαίνει ο … κόμπος, που λένε, από το σφίξιμο καρδιάς, κάτω… Που….; Γιατί αυτός δεν ήταν… πόνος. Σφάχτης,  ήταν… και το σώμα στα τσιγκέλια. Σφαχτάρι… Ίλεως .. νάμα… νέμια.

«Εγώ δεν είμαι… κριτικός για να γράψω κριτική, που γράφουνε οι  ειδικοί, με το μολύβι. Ό,τι διάβασα το ένιωσα με το σώμα, με την καρδιά, με την ψυχή.  Και έτσι… τα γράφω….» (λίγο… κλεμμένο αυτό).

Η Αντωνία Ζεβόλη – Νταουντάκη, η συγγραφέας, μέσα από την θυσιαστική διαδρομή μιας Μακεδονίτικης οικογένειας, της αριστερής  οικογένειας, Παραθυρά (που αρχίζει από την επανάσταση του ’21 – Βαλκανικοί, Μικρασιατική καταστροφή, Δικτατορία Μεταξά, Γερμανική κατοχή, Εμφύλιος, Απριλιανή Χούντα – και φθάνει στις μέρες μας) μας μιλάει απλά, καθαρά, σταράτα, μα πάνω από όλα τίμια για τα βάσανα, τις θυσίες, και τις πληρωμές (έρμη  ζωή) αίματος της οικογένειας αυτής… της μισής Ελλάδας  δηλαδή. Που πλήρωσε και πληρώνει (φυλακές, φτώχεια, πόνος, αίμα) κάθε φορά, ο κάθε ένας, η κάθε μια που ψάχνει και παλεύει στη ζωή του / ζωή της για να σηκωθεί πιο ψηλά, πιο ψηλά, «ο ήλιος πάνω από την Ελλάδα». Για  όλη την κοινωνία. Το μέγα.. (ήμαρτον) αμάρτημα. Ζαβαρακατρανέμια.

Και είναι το γράψιμο της Αντωνίας, ντρέτο… Χωρίς το φόβο  «νυχτερινής περιπόλου», χωρίς λακκούβες, χωρίς αμφισημίες και  φιλαρουχισμούς. (Καθαρά πράματα. Έτσι έχουν τα πράματα… Γράφε γραφιά…) Τα τω Καίσαρι τω Καίσαρι… και τα της αριστεράς… μόνο της αριστεράς. Χαίρεσαι… ανάγνωση. Ο «ταμένος» έρωτας που, σκοτώθηκε. Στη μάχη. Για τον έρωτα. Τον ελεύθερο. Της ζωής…

Εγώ δεν είμαι κριτικός. Είπα. Αυτά διάβασα, αυτά γράφω. Όσο το μπόρεσα. Από, ό,τι κατάλαβα. Για μπούσουλα. Για  όλους μας. Που θέλουμε –  είμαστε λίγοι;  είμαστε πολλοί; –  να λέμε  κάποιες  φορές, με πίστη, με ελπίδα, (έτσι βγαίνει από το διάβασμα) πως «Εμείς θα ζήσουμε». Τον ζωντανό έρωτα της ζωής. Εις πείσμα. Και με πείσμα.

Το «βιβλίο» έχει γερό σκαρί. Έχει γερό πανί. Και καλή … «καπετάνισσα». Και τα «λιμάνια» – οι αναγνώστες –  που –  πρέπει να –  θα  το συναντήσουν, εύκολα θα το διαπιστώσουν.

Καλοτάξιδο,  λοιπόν, Αντωνία.

Και Πέτρο.

Και σε … πολλά  λιμάνια.

* Δημήτρης Φεργάδης. Συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της  ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η  Βιομηχανία της δισκογραφίας  στην Ελλάδα κατά τον 20^ο  αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ.