Γράφει ο Γιάννης Γαβρίλης

Ο Ντάνκαν Μακ Μίλαν το 2012, γράφει το θεατρικό έργο ‘’Πνεύμονες’’ (Lungs) που έμελλε να βραβευτεί  στα ‘’ Off West End Awards’’.

Θα μπορούσε να είναι αποκλειστικά και μόνο, μια θεατρικής μορφής καταγγελία για την μόλυνση του περιβάλλοντος, για την τοξική ατμόσφαιρα και τον μολυσμένο αέρα που αναπνέουμε. Θα μπορούσε να είναι μόνο μια σκηνική αναφορά σε ένα ζευγάρι που διστάζει να φέρει σε αυτόν το κόσμο ένα παιδί και με την στάση του, απέναντι στην αβέβαιη ζωή προσπαθεί να αντισταθεί και να δημιουργήσει την διέξοδο στο καθημερινό αδιέξοδο, να αποφύγει τον εγκλωβισμό με μόνο του όπλο την φαντασία. Φαντάζονται έναν κόσμο, έναν πλανήτη καθαρό γεμάτο με δάση, απαλλαγμένο από τα τοξικά απόβλητα, έναν ‘’πράσινο πλανήτη’’. Όμως το έργο είναι σαφώς κάτι παραπάνω από αυτά.

Παρακολουθώντας την παράσταση του έργου, σε μετάφραση, Κρίστελ Καπερώνη που έχει ανέβει στον πίσω χώρο του Θέατρου ‘’Κάτω από την Γέφυρα’’, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς για το ποιος δημιουργεί, όλο αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον, δεν μπορείς να μην νοιώσεις ένοχος, γιατί, απλούστατα, είμαστε απόλυτα υπεύθυνες/νοι για την καταστροφή του ονομαζόμενου, κατ’ ευφημισμό ‘’Γαλάζιο πλανήτη’’ μας. Και των εαυτών μας.

Ο Ντάνκαν Μακ Μίλαν δημιουργεί μια κειμενική θεατρική συνθήκη, περιορίζοντας την δράση και την εξέλιξη του έργου, στις σχέσεις δυο νέων ανθρώπων που μπορεί να ονειρεύονται, επί ματαίω, μπορεί να αγαπιούνται με πάθος, μπορεί να συζητούν για τα οφέλη της ανακύκλωσης, μπορεί να διστάζουν να φέρουν μια νέα ζωή σε αυτόν τον μίζερο και αποκρουστικό κόσμο, που ενώ διαλύεται, διαλύει και αυτό εδώ το ζευγάρι. Δυστυχώς ο μιλιχισμός θα σαρώσει και την ζωή τους και την σχέση τους και αυτή την ίδια την ‘’ανάσα’’ τους. Όμως παρ’ όλα αυτά υπάρχει ελπίδα!

Οι ‘’Πνεύμονες’’ τελικά είναι ένα έργο που κραυγάζει την ζοφερή πραγματικότητα, που προσπαθεί να προβάλει  στους θεατές του, την αγωνιώδη πάλη δυο ανθρώπων που επί της ουσίας είναι αποκλεισμένοι, εγκλωβισμένοι και μόνοι τους. Δυο άνθρωποι που παλεύουν και με τα δικά τους ‘’φαντάσματα’’, με τους ξεχωριστούς χαρακτήρες τους, με την ανάγκη να πλησιάσει ο ένας την άλλη, να εκφράσουν συμπόνια, κατανόηση, αποδοχή πόσο μάλλον τον έρωτα, μέσα από μια πορεία ετών, που φέρνει εν τέλει την απομάκρυνση τους, για να καταλήξουν τελικά(και εδώ ο συγγραφέας προβάλλει ένα αισιόδοξο μήνυμα) στην επανασύνδεση τους, με τα οράματα τους να δημιουργούν έναν προσωπικό καλύτερο κόσμο.

Το έργο δεν είναι καθόλου πεσιμιστικό. Κάθε άλλο. Όσα κι’ αν αντιφατικά και δύστροπα, αναφέρονται, κυλούν κατά την διάρκεια του με έναν γλαφυρό, ευφρόσυνο, έως και αστείο θεατρικό τρόπο. Ο ίδιος δε, ο συγγραφέας, δίνει και οδηγίες ως προς το ανέβασμα του. Αποκλείει τα σκηνικά, προτείνει η δράση να εξελίσσεται σε άδεια θεατρική σκηνή, χωρίς καν να δηλώνεται ο χρόνος και ο χώρος μέσω των φωτισμών (στη παράσταση ο σχεδιασμός των φωτισμών έγινε από τον Νίκο Μαυρόπουλο) ή των ήχων και οι αλλαγές των σκηνών.

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε, ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες του Μακ Μίλαν. Όντως η σκηνή είναι άδεια και ότι δημιουργείτε, το προβάλουν οι δύο ηθοποιοί.

Η εξαιρετική, προκλητική ως προς την υπόκριση, με έντονη σωματική απεύθυνση και εκφραστικότητα Ελένη Δαφνή, που με τον Βασίλη Ζώη αποτελούν αυτό το θεατρικό ζευγάρι.

Η σκηνοθεσία της Ειρήνης Λαμπρινοπούλου, θα μπορούσε να έχει κάποια ευρήματα και να μην ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του συγγραφέα. Εξάλλου για αυτό υπάρχει ο σκηνοθέτης. Για να θέτει επί σκηνής και την δική του εμπνευσμένη σκηνοθετική ματιά, άποψη, ανάγνωση. Ειδικά σε αυτόν τον μικρό πίσω χώρο του ‘’Κάτω από την Γέφυρα’’, που οι θεατές γίνονται, όντως ένα με τους ηθοποιούς. Και κατά τη γνώμη μας, προσφέρεται αυτό για μια πιο ανοικτή, πλέον παραστατική απόδοση, ώστε να αποφευχθεί και η όποια επαναληπτικότητα που εμπεριέχεται στην  αφήγηση της ιστορίας, να εκφραστεί καθαρότερα η γρήγορη εκφορά του λόγου, λόγω της παιγνιώδους μορφής του έργου και ο περιορισμός στη ‘’συνομιλία’’ των σωμάτων των ηθοποιών, που πρέπει να είναι έντονη ως μια ακόμη συμμετοχική συνθήκη. Από την άλλη επιτεύχθηκε λόγω των καλών ερμηνειών, η επιθυμία του συγγραφέα που ήθελε ‘’το κοινό να αισθάνεται σαν να κρυφακούει μια πολύ προσωπική συζήτηση μεταξύ δύο σκεπτόμενων ανθρώπων που αγωνίζονται να κάνουν το σωστό’’.

Και.. άκρως ενδιαφέρων το τέλος. Με το τραγούδι που γράφτηκε (Μουσική: Ζήσης Μεζίλης, Κωστής Χρήστου) ειδικά για την παράσταση και που και αυτό αφήνει την νότα της αισιοδοξίας καθώς οι δυο ηθοποιοί-χαρακτήρες κρατημένοι από το χέρι, ατενίζουν με χαμόγελο το μέλλον, που αν προσπαθήσουν, ξέρουν πως μπορεί να γίνει καλύτερο.

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 9:15 μμ.

 (14, 15, 28,29 Απριλίου και 5,6,12,13 Μαΐου)

Διάρκεια: 75’ χωρίς διάλειμμα

Εισιτήρια: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/pneumones/

ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Πλατεία ηλεκτρικού σταθμού Ν. Φαλήρου

Πληροφορίες στο 210.4816200

Site: katoapotigefyra.gr

Mail: info@katoapotigefyra.gr