Συνέντευξη στον Γιάννη Γαβρίλη

Πριν την συνέντευξη: Είναι μια ”όαση” να συνομιλήσεις με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Είναι ο άνθρωπος, που μέσα από τον ηθοποιό, εκφράζει τις απόψεις του, την στάση του απέναντι στην Τέχνη του αλλά και  στην κοινωνικοπολιτική μας πραγματικότητα.  Είναι, επίσης, εκείνος ο ηθοποιός που στις θεατρικές του ερμηνείες ”περνά” την προσωπική του άποψη, ψάχνει σε βάθος τον ρολό που καλείται να ερμηνεύσει, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τα γραφόμενα του συγγραφέα και να βρει τα αίτια που τον οδήγησαν να γράψει το θεατρικό του έργο. Ίσως δε και να τον ψυχαναλύσει. Τι κι’ αν είναι κωμωδία, τι κι’ αν είναι δράμα.  Τώρα, στην φετινή θεατρική περίοδο κάνει μια αντίθετη στροφή στην υποκριτική του πορεία, με το να ”ενδυθεί” και να ”γίνει” ο  Γουίλλυ  Λόμαν στο τραγικό και καταγγελτικό έργο του Άρθουρ Μίλερ,  ”Ο Θάνατος του Εμποράκου”. Στο Θέατρο  ” Ζίνα”   της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Γ.Γ.  Τελικά είσαι μια ”έκπληξη”. Έκανες φέτος μια στροφή 180 μοιρών στην θεατρική σου πορεία. Τολμήσατε  μαζί με τον παραγωγό σου  να ανεβάσετε τον ”Θάνατο του Εμποράκου” στο Θέατρο ”Ζινα”, που κοντεύει να γίνει…σπίτι σου… και εσύ να ερμηνεύσεις τον ήρωα του Άρθουρ Μίλερ, τον τραγικό επαγγελματία πλασιέ, Γουίλλυ  Λόμαν.  Τι έγινε. Βαρέθηκες να σε θεωρούν μόνο κωμικό ηθοποιό η μήπως θέλησες να αποδείξεις, και στον εαυτό σου, ότι ο σωστός ηθοποιός δεν τυποποιείται.

Β.Κ. Κατ’ αρχάς η πρόταση έγινε από τον παραγωγό μου.  Ο εμποράκος λοιπόν είναι ένα τεράστιο μωσαϊκό απόλυτης καινοτομίας για την εποχή του και όχι μόνο. Όταν λοιπόν μου έγινε η πρόταση ξέχασα κάθε μου κωμική πορεία και η μελέτη του έργου (που δεν ήταν η πρώτη φορά που με απασχόλησε) με έφερε  αντιμέτωπο με την απίστευτη αντιπαραβολή των εικόνων και των καταστάσεων που μου δικαιολόγησαν την τόλμη μου να προσεγγίσω κάτι εντελώς καινούργιο. Η τέχνη του Μίλλερ περνάει την σκυτάλη στους λαούς σαν μια όαση που παραμένει δροσερή για του καλλιτέχνες. Ο ηθοποιός από την άλλη δεν τυποποιείται διότι στο πεδίο της τέχνης οφείλει να απολήξει, ύστερα από θαυμαστές κατακτήσεις που τον κρατούν εφευρετικό.

Γ.Γ.  Ο Μάρκ Τουαιν  είχε πει πως ” Η μυστική πηγή του χιούμορ δεν είναι χαρά αλλά θλίψη”.  Επίσης ο Πλάτων, στο ”Συμπόσιο” του, παρουσιάζει τον Σωκράτη να λέει ότι… ” ο αληθινός ποιητής πρέπει να είναι και τραγωδοποιός και κωμωδοποιός”.  Αν τα μεταφέρουμε αυτά στον ερμηνευτή, στον ηθοποιό, εν προκειμένω σε εσένα, έναν κωμικό ηθοποιό, να θεωρήσω ότι δεν σε δυσκόλεψε, δεν παιδεύτηκες να ενσωματωθείς, να αποκωδικοποιήσεις τον Μίλερ, στο συγκεκριμένο έργο του και κυρίως, τον ήρωα του,   τον  Λόμαν, για να μπορέσεις να τον υποδυθείς.

Β.Κ. Οι συγγένειες της κωμωδίας και του δράματος συγκλίνουν σε έναν κοινό παρονομαστή. Στην τραγικότητα της ύπαρξης μας. Βασικός προορισμός του ηθοποιού είναι να πράττει με μια μεγάλη διαστροφική προθυμία ώστε να προκόψουν κόποι πολλών ετών. Η ειδική γνώση που χρειάζεται για την ερευνητική πορεία των ηθοποιών προβάλει την ανησυχία για ανανέωση. Όσο λοιπόν κρατάει αυτός ο τολμηρός  χορός, ο αξιότερος όλων, τόσο αισθανόμαστε πώς ο ίδιος μας ο εαυτός πριονίζει το κλαδί της ευτυχίας που καθόμαστε και αφήνει μια πικρή αλληγορία. Η φωνή μας θα μεταδώσει τη φωτιά της γνώσης;

Η τέχνη του Μίλερ περνάει την σκυτάλη στους λαούς σαν μια όαση που παραμένει δροσερή για του καλλιτέχνες

Γ.Γ.   Μετά την παράσταση που ομολογουμένως ήταν εξαιρετική και κατά τη γνώμη μου θα είναι μια  από τις ”παραστάσεις της χρονιάς”, μου είπες πως είναι αυτή η παράσταση σας είναι μια ”φρέσκια ματιά” στο έργο  του Μίλερ, με την κλασικότητα όμως των ερμηνειών που επιβάλλεται να είναι έτσι. Δηλαδή;  Πως τα συνδυάσατε   αυτά τα δυο. Υπάρχει το κλασσικό ανέβασμα και από την άλλη η όποια ”φρέσκια ματιά”  που δυστυχώς πολλές φόρες αποδομεί  το όποιο κλασσικό έργο, του δίνει μια άλλη σκηνική διάσταση, όχι απαραιτήτως πάντα επιτυχή.

Β.Κ. Πολλές φορές κάποιοι δάσκαλοι της νόησης δήλωσαν πώς για να απομυσταγωγήσουμε πρέπει να μυσταγωγήσουμε. Και ρωτώ. Ποιος είναι ο κατάλληλος κριτής; Στις μέρες μας δεν θα το έλεγα πώς οι άνθρωποι δεν σκέφτονται. Σκέφτονται, αλλά δεν υπάρχουν στοχαστές, δεν έχουν την πρωτοβουλία της σκέψης. Κάποιοι δάσκαλοι μας δίνουν τι να σκεφτόμαστε. Όταν επιχειρείς μια σκηνική πρόταση, το επιβεβλημένο πρόβλημα είναι υπαρκτό. Το να σκέφτεται κανείς μόνος του, ν’ ανακαλύπτει, είναι πιο δύσκολο αλλά και πιο γοητευτικό. Δεν νομίζω σε αυτήν την παράσταση να είμαστε αυτό που θα ήθελαν να είμαστε. Μπήκε προσωπικό στίγμα και έμπνευση και πλεύσαμε μαζί το καινούργιο με την κλασσικότροπη υποκριτική αγωγή. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό.

Το γεγονός πώς κάποιοι συγγραφείς, όπως ο Μίλερ, κατορθώνουν να αποτυπώσουν την σύγχρονη απελπισία μας, δεν είναι εφεύρεση, ούτε όραμα. Είναι πραγματική αλήθεια.

Γ.Γ.   Το αυτοβιογραφικό αυτό έργο γραμμένο το 1949, του Μίλερ, το εμπνευσμένο από τον πατέρα του που ήταν πλασιέ, γιατί κατά την γνώμη σου έχει χαρακτηριστεί, συγκεκριμένα από την συγγραφέα Τζόυς Κάρολ Οουτς, ως το ” πιο οδυνηρό από τα κλασσικά αμερικανικά θεατρικά έργα”  και γιατί, αν δεχτούμε αυτόν τον χαρακτηρισμό,  δεν περιορίστηκε σε παραστάσεις μόνο στον Αμερικανικό θεατρικό χώρο, αλλά έμελε να γίνει συμπαντικό, αν ο όρος είναι δόκιμος.

Β.Κ. Είμαστε οδυνηροί εμείς σαν άνθρωποι μέσα στην σιωπή μας. (Τζόυς Κάρολ Οουτς). Συχνά μας παρακαλούν να πούμε ποιος ήταν ο σκοπός των πράξεων μας. Ο Μίλερ μέσα από αυτό το έργο είχα μια πληθώρα προθέσεων συνειδητές-ασυνείδητες που καθορίστηκαν από την χάρη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το γεγονός πώς κάποιοι συγγραφείς, όπως ο Μίλλερ, κατορθώνουν να αποτυπώσουν την σύγχρονη απελπισία μας, δεν είναι εφεύρεση, ούτε όραμα. Είναι πραγματική αλήθεια.

Οι συγγένειες της κωμωδίας και του δράματος συγκλίνουν σε έναν κοινό παρονομαστή. Στην τραγικότητα της ύπαρξης μας. Βασικός προορισμός του ηθοποιού είναι να πράττει με μια μεγάλη διαστροφική προθυμία ώστε να προκόψουν κόποι πολλών ετών.

Γ.Γ.  Μίλησε μου για την συνεργασία σου με τον Γιώργο Νανούρη που σκηνοθέτησε την παράσταση σας, έκανε μια νέα απόδοση του έργου και την μουσική επιμέλεια. Αλλά θα ήθελα να μείνουμε περισσότερο στην ”απόδοση” που έκανε. Μια παρατήρηση μου είναι  ότι, ενώ οι χαρακτήρες του έργου είναι δώδεκα στη δική σας παράσταση είναι οκτώ.

Β.Κ. Ο Γιώργος είναι διττός, μονίμως διχασμένος, αλλά ταυτόχρονα και ο εαυτός του. Η ηθική διάσταση ήταν ο κινητήριος μοχλός της σκηνοθεσίας του και η απόδοση του κειμένου στηρίχθηκε στο εκδικητικό και μοχθηρό κοινωνικό πλαίσιο της εποχής του αλλά και στην παραδείσια μακαριότητα της ανθρώπινης πτώσης.

Γ.Γ.  Θα ήθελα να αναφερθείς εδώ και στους συμπρωταγωνιστές σου. Αίσθηση μου είναι πως πάντα, ακόμη και από τις πρόβες, πρέπει να αναπτυχτεί μια καλή σχέση για να είναι  το σκηνικό αποτέλεσμα, η παράσταση, αυτή που θα ικανοποιήσει τους θεατές σας..

Β.Κ. Εφη Μουρίκη, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Ρένος Ρώτας, Δημήτρης Γεροδήμος, Γιάννης Βαρβαρέσος, Θεοδόσης Τανής. Οικογένεια πλέον με σύγκλιση απόψεων.

Κανένας ρόλος δεν μας ταιριάζει και δεν μας μοιάζει… μάχομαι την μανιέρα. Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες μελέτης και προεργασίας για να δεχθώ να κάνω τον ”Εμποράκο”

Γ.Γ.  Μάλλον εσύ δεν θα το άκουσες. Ένας θεατής βγαίνοντας από την παράσταση, είπε ”ένοιωσα πολύ ωραία”. Πως αισθάνεσαι όταν ομολογείται, από θεατή,  μια τέτοια αίσθηση και ξέρεις ότι συνετέλεσες, ίσως και να την προκάλεσες με την ερμηνεία σου.

Β.Κ. Κρατώ πάντα βαθιά μέσα μου μια τέτοια ανάμνηση και στέκομαι απέναντι από τις αισθητικές λεπτότητες που τον έκαναν να βγάλει αυτό το συμπέρασμα ώστε την επόμενη φορά να γίνω καλύτερος.

Σε αυτήν την παράσταση μας μπήκε προσωπικό στίγμα και έμπνευση και πλεύσαμε μαζί το καινούργιο με την κλασσικότροπη υποκριτική αγωγή. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό.

Γ.Γ.   Η υστεροφημία σε απασχολεί; Και σε ποιο βαθμό. Ελπίζω όχι αγχωτικό.

Β.Κ. Είμαι μια γελοιογραφία με τραγικές διαστάσεις. Που χρόνος για υστεροφημία…

Γ.Γ.  Την ηθοποιία που υπηρετείς τόσα χρόνια, μπορείς να την χαρακτηρίσεις με λίγα λόγια; Έχεις πει ότι είναι και γυμναστική..Τι άλλο είναι για εσένα..

Β.Κ. Μια λέξη: Έρευνα!

Ο ηθοποιός δεν πρέπει να  τυποποιείται διότι στο πεδίο της τέχνης οφείλει να απολήξει, ύστερα από θαυμαστές κατακτήσεις που τον κρατούν εφευρετικό.

Γ.Γ.  Το να ερμηνεύεις χαρακτήρες που σου μοιάζουνε προσφέρει μια ασφάλεια. Όμως  η πρόκληση, για κάθε ηθοποιό,  βρίσκεται  ή πρέπει να βρίσκεται, στους ”κόντρα ρόλους” όπως λέγονται όσοι είναι εκτός  μανιέρας, εκτός ενός συγκεκριμένου τρόπου παιξίματος που  σας τυποποιεί. Εσένα, πόσο χρόνο σου πήρε για να πάρεις την οριστική απόφαση να πρωταγωνιστήσεις στον ”Θάνατο του Εμποράκου” και να ”γίνεις” ο Εμποράκος.

Β.Κ. Κανένας ρόλος δεν μας ταιριάζει και δεν μας μοιάζει. Και συν τοις άλλοις μάχομαι την μανιέρα. Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες μελέτης και προεργασίας για να δεχθώ να κάνω τον ”εμποράκο”.

Γ.Γ. Το να έχεις κατακτήσει τον τίτλο του πρωταγωνιστή στο Θέατρο, στην τηλεόραση, δεν έχει σημασία το μέσον, σημαίνει ότι κάτι έχεις και έχεις ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους συναδέλφους που δεν προχώρησαν η ακόμη και τα παράτησαν. Εσύ πως έφτασες εδω να είσαι πρωταγωνιστής. Η συγκύρια, η πολύ δουλεία, η τύχη, βοήθησαν η τίποτα από αυτά.

Β.Κ. Σκληρή δουλειά, πειθαρχία, στοχοπροσήλωση και συνεχή προσπάθεια για μάθηση και εξέλιξη.

Γ.Γ.  Δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει το έργο και δεν θα είναι και η τελευταία ασφαλώς. Η δική σας προσδοκία ποια είναι, πως θα επιθυμούσατε να καταγράφει στα θεατρικά χρονικά, τι διαφορετικό προσφέρεται στον θεατή, από τα άλλα ανεβάσματα, ουκ ολίγα, στην Ελληνική θεατρική σκηνή.

Β.Κ.  Η δύναμη της τραγωδίας που κυοφορείται σε όλα τα μέλη της οικογένειας αλλά και στο περιβάλλον τους. Η παράσταση αποτελεί μια καταγραφή για την τραγωδία που δεν ήρθε ακόμη.

Γ.Γ.  Κλείνοντας αυτή την συνέντευξη μας θα ήθελα να πεις κάτι που θα επιθυμούσες να είχε συμπεριλήφθη στις ερωτήσεις μου και που δεν σκέφτηκα να συμπεριλάβω.

Β.Κ. Ναι. Θέλω να πω… αυτό που δεν με ρώτησες. Πως νοιώθω. Όλα καλά!

Ο Θάνατος του Εμποράκου

του Άρθουρ Μίλερ

στο Θέατρο ” Ζίνα”

Λεωφ. Αλεξάνδρας 74

Απόδοση – Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικίτα Ηλιοπούλου
Φωτογραφίες: Κατερίνα Τσατσάνη

Διανομή
Γουίλι Λόμαν – Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Λίντα – Έφη Μουρίκη
Μπιφ – Κωνσταντίνος Γώγουλος
Χάπυ – Ρένος Ρώτας
Τσάρλι – Δημήτρης Γεροδήμος
Γυναίκα – Κατερίνα Μάντζιου
Χάουαρντ – Γιάννης Βαρβαρέσος
Σερβιτόρος – Θεοδόσης Τανής

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Ημέρες και ώρες:

Τετάρτη 19:30 | Πέμπτη 20:00 | Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 και 21:00
Κυριακή 19:30

Τιμές εισιτηρίων: Από 18€

Διάρκεια: 120’ με διάλειμμα

Προπώληση: more.com  (viva)