Του Μάρκου Μπόλαρη*

Εάν καθώς εξελίσσεται η καταιγιστική καθημερινή επικαιρότητα για τα εσωκομματικά, διαγραφές που έγιναν αποχωρήσεις, ως ειδήσεις που μονοπωλούν τα τηλεοπτικά δελτία για μείζονα πολιτικά γεγονότα,

εάν καθώς δεχόμαστε την  καταθλιπτική πληροφόρηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιά την εκρηκτική ακρίβεια των τιμών των αναγκαίων της διατροφής, ακρίβεια που αφανίζει τις οικογενειακές δυνατότητες του μισθωτού και του συνταξιούχου,

αναρωτιέμαι

εάν μέσα σ’ αυτό το επιθετικά αρνητικό πλαίσιο επιχειρήσω να αντιπαραθέσω έναν άλλο λόγο,

έναν αντίλογο

εάν επιχειρήσω αντί του αρνητισμού που κατακλύζει τα δελτία ειδήσεων να υποτονθορύσω

λόγο θετικό,

να μιλήσω με καλό λογισμό,

χωρίς να αγνοώ τα προβλήματα που μας κατακλύζουν,

αλλ’ επιχειρώντας να συμβάλλω στην υπέρβαση,

αναρωτιέμαι,

άραγες,

θα σας πείσω να συζητήσουμε

Πολιτικά;

Είναι τάχατες πολιτικό

και κοινωνικό και οικονομικό

να συζητούμε μόνον για την κατακόρυφη αύξηση

της τιμής του ελαιόλαδου

ή, μήπως,

θα ήταν, μήπως θα είναι Πολιτικό

κι αναπτυξιακό και παραγωγικό κι πρωτοποριακό

να συζητήσουμε

– για τον αρχαιότερο ελαιώνα που υπάρχει στον κόσμο,

τον ελαιώνα της Ελληνικής χερσονήσου εννοώ,

– γιά την αξεπέραστη ποιότητα του ελαιόλαδου που μας χαρίζει εδώ και κάποιες χιλιετίες,

– γιά τό μοναδικό συγκριτικό πλεονέκτημα που μας δωρίζει η ποιότητα αυτή του ελληνικού χρυσού,

του ποιοτικότερου ελαιόλαδου στην υφήλιο,

– γιά την δυνατότητα και την πρόκληση μιάς αγροδιατροφικής επανάστασης βασισμένη στην ποιότητα του προϊόντος, στην απόλυτα και αψεγάδιαστα τεχνολογική διαχείριση του από το γενετικό εργαστήριο μέχρι το πιάτο του ενημερωμένου κι απαιτητικού καταναλωτή,

– γιά την αξιοποίηση του μοναδικού πλούτου ποικιλιών ελαιόδεντρων, παγκοσμίως μοναδικού, που φαίνεται ότι ξεπερνά τις εκατόν – εκατόν είκοσι ποικιλίες και εμείς επισήμως ανακοινώνουμε γύρω στις τριάντα,

– γιά την οργάνωση μιάς κάθετης Πολιτικής που αξιοποιεί το αρχαιότερο μα και πιό σύγχρονο συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας, τον ελαίωνα της και το ελαιόλαδό της, μιάς επαναστατικής – όπου τα αυτονόητα θεωρούνται επαναστατικά- Πολιτικής που ξαναβλέπει ολιστικά, σύγχρονα, επιστημονικά, ερευνητικά, αναπτυξιακά, γενετιστικά και γεωπονικά, βιολογικά και αειφορικά, με επιθετικές προωθητικές πολιτικές, με σύγχρονο σχεδιασμό και παρουσίαση , με στόχευση τις καλύτερες αγορές , τα ακριβότερα ράφια, τους απαιτητικότερους καταναλωτές,

– για την δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας, ποιοτικών θέσεων εργασίας, με εργαζόμενους περήφανους γιά την μοναδικότητα της εργασίας και το ποιοτικό προϊόν τους, ελαιοκαλλιεργητές σύγχρονους , ελαιοπαραγωγούς και ελαιοκόμους, μετεωρολόγους και πληροφορικούς, μηχανικούς και μηχανολόγους, σχεδιαστές συσκευασιών και προωθητές στη διεθνή αγορά, γεωπόνους και μοριακούς γενετιστές, χημικούς και ελαιοτρίβες, εξαγωγείς και γευσιγνώστες, τω όντι, άλλης προοπτικής αντίληψη, στ’ αλήθεια επαναστατικής τάξης διαδικασία,

της ελλαδικής βιοποικιλότητας πρόταξη!

Αναρωτιέμαι, ο άνους,

μήπως τούτη η θετική προσέγγιση

είναι Πολιτική,

, τέλος πάντων πολιτικότερη

από το ακατάσχετο κόψε ράψε των πολυσήμαντων δελτίων ειδήσεων που καθοδηγούν την κατωφερή συζήτηση στην χώρα .

ΥΓ

Στα Σέρρας, την γενέτειρά μου, υπάρχει ένας αρχαίος ελαιώνας, χιλιάδων ελαιοδέντρων, στα πέριξ της παλαιφάτου Πατριαρχικής και Σταυρόηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου της εν τω όρει του Μενοικέως, προστατευομένης των Παλαιολόγων,  των Καντακουζηνών και του Ιωάννη του Ούγκλεση, στην οποία ασκήτευσε, συνέγραψε και εκοιμήθη ο εν Αγίοις Γεννάδιος ο Σχολάριος , ο πρώτος μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης, χιλιάδες ελαιόδεντρα και στην παρακείμενη αρχαία κώμη του Ελαιώνα, μιά φορά Ντουτλί ονομαζόταν, ελαιόδεντρα οκτακοσίων και χιλίων χρόνων, με τις δικές τους , ολόδικές τους, μοναδικές στον κόσμο , ναι , σωστά το διαβάζετε, τις μοναδικές ποικιλίες ελαιοδέντρων Σερρών, πέντε  στον αριθμό!

Πέντε ποικιλίες ελαιόδεντρων μη καταγεγραμμένες στον Εθνικό Κατάλογο , πέντε ποικιλίες μη αξιοποιούμενες από εμάς τους πολυάσχολους νεοέλληνες, Σερραίους και μη, γεωπόνους και μή, υπηρεσίες αγροτικής ανάπτυξης και μή, πέντε ποικιλίες από χίλιους τόσους χρόνους, εν οίς

η πετρολιά κι οι άλλες  ….!

Μήπως, τι λέτε,

θα άξιζε τον κόπο;

Μήπως, θ’ άξιζε για τα Ελληνάκια

που έρχονται στο κατόπι μας;

Θαρρώ

πώς ο καιρός έφτασε….

*Μάρκος Μπόλαρης. Νομικός – Πρώην Υπουργός

Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο reformer.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν τον συγγραφέα.