Ορισμένοι νομίζουν ότι η επίτευξη στόχων και επιτυχιών είναι μόνο αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και στοχοπροσήλωσης. Όσοι αποτυγχάνουν είναι άτυχοι ή δεν προσπάθησαν αρκετά. Ενώ αυτό ισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις, η πραγματικότητα είναι τις περισσότερες φορές διαφορετική.

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αφετηρίες, ούτε αντιμετωπίζουμε τα ίδια εμπόδια στις επιδιώξεις μας. Και αυτό γιατί υπάρχουν ενδημικές κοινωνικές, οικονομικές, έμφυλες και εκπαιδευτικές ανισότητες. Ορισμένες από αυτές αμβλύνονται όταν υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες υψηλού ποιοτικού επιπέδου. Αυτό δεν ισχύει βέβαια στη χώρα μας, όπου το κοινωνικό κράτος έχει κυρίως χαρακτηριστικά επιδοματικής πολιτικής και όχι ενίσχυσης των ποιοτικών υπηρεσιών.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι γυναίκες έχουν να υπερβούν ακόμη περισσότερα εμπόδια που συνδέονται με συστημικά χαρακτηριστικά διακρίσεων μιας πατριαρχικής κοινωνίας.

Τα αποτελέσματα είναι εμφανή και εκφράζονται με σημαντικές ανισότητες στους εργασιακούς χώρους (μικρός αριθμός γυναικών σε υψηλόβαθμες διοικητικές θέσεις, μισθολογικές ανισότητες) και την μειοψηφική τους παρουσία στην πολιτική.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Υπάρχουν τα τραγικά φαινόμενα των γυναικοκτονιών, ο διαδεδομένος μισογυνικός λόγος, η έμφυλη βία, και η αδυναμία να συλλάβουμε αυτές τις πραγματικότητες ως φαινόμενα βαθιά πολιτισμικά και πολιτικά και όχι μόνο νομικά.