Συνέντευξη στον Γιάννη Γαβρίλη
Πολλές φόρες έχω αναρωτηθεί. Υπάρχει το απολυτό, το ιδανικό στον χώρο του Θεάτρου; Και αν πούμε ότι υπάρχει, πως το κατακτά κανείς.
Θα μπορούσε ένας δημιουργός που η κύρια ενασχόληση του είναι το Θέατρο, να νοιώσει ολοκληρωμένος, να νοιώσει την ικανοποίηση που προσφέρει η επιτυχία όταν ελλοχεύει η αποτυχία και πως αντιδρά αν για την αποτυχία είναι ο κύριος υπεύθυνος.
Πόσα ερωτηματικά μπορούν να χωρέσουν και να καθορήσουν, ως γνώμονας, την θεατρική πορεία είτε σκηνοθέτης είναι αυτός/τη, είτε ηθοποιός και όλους/ες, τους/τις συντελεστές μιας παράστασης που είναι υπεύθυνοι/ες για το αποτέλεσμα.
Η Θέμιδα Μαρσέλλου, μου παραχώρησε μια συνέντευξη, παρά τον φόρτο εργασίας της και δέχτηκε να απαντήσει σε όσα της έθεσα, μα και να αποκαλυφθεί. Δέχτηκε με αξιοπρέπεια και ευθυκρισία να απαντήσει και στις πιο προσωπικές για εκείνη, ερωτήσεις μου.
Γ.Γ. Θα ήταν υπερβολή αν σε χαρακτήριζα ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια, από τις ικανότερες δημιουργούς στον χώρο του Μιούζικαλ στην Ελλάδα; Νοιώθεις ”ντίβα” τώρα πια μετά από τόσα χρόνια που βρίσκεσαι στον χώρο και…γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, τόσες επιτυχίες.
Θ.Μ. Ντίβα… όχι δεν μπορώ να νοιώσω ντίβα. Βέβαια είμαι πολύ χαρούμενη για τις επιτυχίες και υπερήφανη Αλλά νομίζω ότι το Θέατρο, η κάθε παράσταση επινόησαν να αρχίζεις από την αρχή. Κάθε φορά έχω την ίδια αγωνία, που είχα και την πρώτη φορά. Και κάθε φορά έχω, πιστέψτε με, την ίδια ανασφάλεια. Δηλαδή μπορεί να είναι όλο και περισσότερες παραστάσεις που μένουν πίσω όσο προχωρούν τα χρόνια, βλέπω να μη νοιώθω καμία ασφάλεια για την κάθε επομένη παράσταση. Κάθε φορά λέω..εντάξει, αλλά σκέφτομαι πως τώρα θα τα καταφέρω. Ίσως όντως να είμαι πολύ ανασφαλής, δεν ξέρω, αλλά έτσι μου συμβαίνει.
Γ.Γ. Υπερβολικό αλλά πραγματικό. Φέτος ”εκτίθεσαι” σε τρεις παραστάσεις. Στις 21 Οκτωβρίου ανεβαίνει το ”Caveman” στο Θέατρο ”Αργω”, που σκηνοθετείς, στις 31 Οκτώβριου ανεβαίνει στο Θέατρο Παλλάς, το ”Ωραία μου κυρία” και στις 16 Νοέμβριου, πάλι στο ”Παλλάς” επαναφέρεις το ”Matilda”. Όλο αυτόν τον όγκο εργασίας πως τον διαχειρίζεσαι, πως τα βγάζεις και σωματικά και ψυχολογικά πέρα. Και κάτι ακόμη. Ξέρω ότι δεν κανείς εκπτώσεις στην δουλειά σου. Όμως όλος αυτός ο όγκος μήπως είναι εις βάρος της ποιότητας που πάντα επιδιώκεις, αναρωτιέμαι. Και.. με τους παραγωγούς, πως τα πας;
Θ.Μ. Με τους παραγωγούς. Τα πάω πολύ καλά γιατί υπάρχει ένας κοινός στόχος. Τώρα. Ναι, είναι τρεις οι παραστάσεις και είναι τρεις και οι αποδόσεις και οι μεταφράσεις. Εννοώ δεν είναι μόνο το κομμάτι της σκηνοθεσίας. Για εμένα όπως ξέρεις, η γραφή και η απόδοση είναι τα πολύ σημαντικά. Το ”Matilda” π.χ., έχει όντως ξανανέβει, αλλά δεν παύει να είναι για εμένα σαν καινούριο. Εντάξει, πατώ σε κάποια βήματα και σε δεδομένα που έχουν γίνει στη πρώτη της παράσταση, αλλά δεν την αντιμετωπίζω σαν επανάληψη. Ναι.. είναι πολλά και τα τρία, δεν θα κάνω την …άνετη. Απλά όταν αυτό που έχεις να κάνεις είναι αυτό που αγαπάς, ο χρόνος βρίσκεται, δημιουργείται. Τι εννοώ. Θέλει μια καλή οργάνωση να κάνεις τρεις παραστάσεις. Ναι και κούραση υπάρχει και ψυχολογικό άγχος. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, γνώριζα ότι θα τις κάνω, εδώ και καιρό. Οπότε δούλεψα αρκετά το καλοκαίρι στο κομμάτι της μετάφρασης και στην προετοιμασία. Η αλήθεια είναι ότι… όπως λένε, όταν έχεις τρία παιδιά, πως μπορείς να μοιράσεις την αγάπη σου; Δεν είναι έτσι. Δεν νοιώθω ότι μοιράζομαι. Έχω θα έλεγα την ευλογία να ξυπνώ το πρωί και η ημέρα μου να αποτελείται από τρεις πρόβες. Και σε κάθε πρόβα, νοιώθω ότι είναι μια και μοναδική. Σε καμία όμως περίπτωση, αυτό με οδηγεί να κάνω κάποιες εκπτώσεις. Όχι. Ο χρόνος υπάρχει. Θα σου πω δε ότι, όταν γράφω, παράλληλα σκέπτομαι πως θα σκηνοθετήσω. Δηλαδή υπάρχει αλληλοεπίδραση. Αρκετά μεγάλο κομμάτι της σκηνοθεσίας, παίρνει μορφή καθώς γράφω. Από την άλλη, εντάξει… οι ηθοποιοί δεν είναι άμοιροι αυτού, ούτε και εγώ έχω κάτι προκαθορισμένο και όταν έρχονται άπλα οφείλουν να ενταθούν σε αυτό. Αλλά να.. έχω έναν μπούσουλα. Ξέρω και αισθητικά και τι θέλω να αποδοθεί, από την αρχή. Έχει αρκετές ώρες το 24ωρο, για να μπορέσω να να μοιράσω τον εαυτό μου, σε τρεις παραστάσεις. Ειδικά δε, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και είσαι συγκεντρωμένος σε αυτό. Υπάρχει δε και ένας περιορισμός στο… χάζεμα (γελάει). Το να κοιτάς το ταβάνι π.χ. εγώ το θεωρώ πολύ εποικοδομητικό και το έχω πάρα πολύ ανάγκη. Αυτόν τον χρόνο τον έχω συμπιέσει αυτή την περίοδο, αλλά είναι για ένα διάστημα. Δεν είναι δα, και για πάντα. Και νομίζω ότι το αντέχω. Γιατί; Γιατί έχω.. χαζέψει πάρα πολύ στη ζωή μου, εννοώ είναι η φύση μου τέτοια. Ναι είμαι πολύ ευτυχισμένη και ευγνώμων που τώρα κάνω τρεις δουλειές μαζί.
Γ.Γ. Θα ήθελα να ακούσω δια στόματος σου, την τοποθέτηση σου απέναντι στο κάθε έργο ξεχωριστά, που ανεβάζεις φέτος . Το ”Matilda” τo έχεις ξανανεβάσει, το είπαμε και πριν . Γιατί πάλι. Το ”Ωραία μου κυρία”, ως Μιούζικαλ πάντα και όχι το θεατρικό πρόζας ”Πυγμαλίων” του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σο από όπου προέρχεται, έχει ανέβει, πριν από χρόνια από την Άλικη Βουγιουκλάκη και το 2019 από τον Γιάννο Περλέγκα στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Εσύ πως και πόσο ανανεωμένο το μεταφέρεις στην σκηνή σήμερα. Επίσης. Σκηνοθετείς τον ”Caveman” ,στο Θέατρο ”Αργώ”, που και αυτό το έχουμε δει ουκ ολίγες φόρες. Πόσο, σκηνοθετικά, πρωτότυπο μπορεί να παρουσιαστεί.
Θ.Μ. Η τοποθέτηση μου στα τρία έργα ξεχωριστά. Για το ”Matilda” δεν έχω λόγια. Ο Roald Dahl είναι ιδιοφυΐα και έχει γράψει το έργο, και ο Dennis Kelly στη συγγραφή θεατρικών έργων και ο Tim Minchin στους στίχους και τη μουσική, είναι εκπρόσωποι και σταθμοί στη νέα γενιά δημιουργών και οι οποίοι αποφάσισαν να ασχοληθούν με αυτό το έργο, ε, ναι… είναι πραγματικά τιμή μου που το ανέβασα και το επαναλαμβάνω. Κοίτα. Εμένα αυτή η σκοτεινιά που έχουν βάλει στο ήδη σκοτεινό έργο του Roald Dahl είναι μαγική. Όταν πρωτοείδα την παράσταση στο Λονδίνο..έκλαψα και έγινα … ρεζίλι. Και αναρωτήθηκα βλέποντας την παράσταση, γιατί αυτό θεωρείται παιδικό έργο. Δεν είναι. Και, τι να σου πω. Νοιώθω τεράστια τιμή που κάνω αυτό το έργο. Θαυμάζω απεριόριστα τους δημιουργούς του. Όταν επεξεργαζόμουν το κείμενο, ένοιωθα μεγάλο τρακ και αγωνία, αν θα μπορέσω να σταθώ στο ύψος του πρωτότυπου που το θεωρώ ένα έργο Τέχνης και μουσικά και ως κείμενο. Αν μπορούσα να το ανεβάσω και είκοσι φόρες, ναι, θα το έκανα. Είναι ένα απαιτητικό έργο, ειδικά στους ρόλους των παιδιών και κυρίως της ”Matilda” που δεν είναι παιδικός ρόλος και δεν είναι τυχαίο ότι τα κοριτσάκια που έπαιζαν στο Λονδίνο, βραβεύτηκαν. Μακάρι να γινόταν και εδώ το ίδιο που και τα δικά μας είναι υπέροχα.
Η ”Ωραία μου κυρία” ένα έργο που είδα μικρό κοριτσάκι με τον πατέρα μου που με μύησε. Οπότε υπάρχει μέσα στη καρδιά μου. Ε… έχει και λίγο Σταχτοπούτα μέσα… Σου λέω δε, ότι είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει ολοκληρωμένο με πλήρη ορχήστρα, σε αντίθεση με την παράσταση του Περλέγκα και την Βουγιουκλάκη και με τα δικαιώματα, την υπόθεση, το κείμενο και τα τραγούδια του Μιούζικαλ. Είναι μια μεγάλη παράγωγη του κλασσικού πλέον αυτού Μιούζικαλ και… ρωτάς ποσό ανανεωμένο θα το ανεβάσω. Κοίτα, δεν αλλάζω τα ”φώτα” στα έργα που αναλαμβάνω. Εδώ κρατώ την εποχή που διαδραματίζεται. Όχι πως δεν παρεμβαίνω και εγώ, αλλά όχι και να το ανατρέπω, να το κάνω διαφορετικό. Έχω προσπαθήσει να πω, ομολογώ, πέντε πράγματα που θεωρώ ότι θέλει να πει και αφορούν και στο σήμερα, την μορφή του όμως και την εποχή του, όπως και το σχήμα του, τα κρατώ και τα σέβομαι.
Τώρα ως προς τον ”Caveman” γνωρίζουμε ότι έχει ανέβει με σπουδαίους ηθοποιούς, Κυριακίδης, Γενατάς, Βισκαδουράκης Ρούμπος.. δεν έτυχε να τους, να το δω. Έσκασα όταν μου έγινε η πρόταση που δεν το είχα δει και δεν είχα καθόλου εικόνα, απλώς είχα ακούσει τα καλύτερα. Από την άλλη όμως είπα.. ευτυχώς, για να το δω με παρθένο μάτι. Δεν το σκηνοθετώ μόνο, έγραψα και το κείμενο. Έχω παρέμβει σε ένα βαθμό γιατί είναι και δύσκολο να παρέμβεις σε έναν θεατρικό μονόλογο, είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με μονόλογο, οι ίδιοι οι συγγραφείς έξαλλου, ανανεώνουν το πρωτότυπο κείμενο έτσι κι’ αλλιώς, σχεδόν κάθε χρόνο, το φέρνουν στην επικαιρότητα. Έτσι και εγώ το ”πείραξα” ,το έκανα κάπως πιο.. ”Ελληνικό”, τέλος πάντων έκανα κάποιες προσαρμογές. Με τον Γιάννη Δρακόπουλο έχω ξανασυνεργαστεί και μου αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε και η δουλειά και η συνεργασία μας. Θα έλεγα, εν τέλει, ότι είναι μια καινούρια απόδοση και παράσταση.
“Έχει αρκετές ώρες το 24ωρο, για να μπορέσω να να μοιράσω τον εαυτό μου, σε τρεις παραστάσεις. Ειδικά δε, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και είσαι συγκεντρωμένος αυτό”
Γ.Γ. Έχω ακούσει, ότι με τους συνεργάτες σου, είσαι αυστηρή. Αν είσαι βέβαια. Αυτό οφείλεται στην τελειομανία που πιθανώς να σε χαρακτηρίζει;
Θ.Μ. Δεν ξέρω αν είμαι. Εγώ δεν το νομίζω. Με τους περισσότερους που συνεργάζομαι είμαστε και φίλοι. Η αλήθεια είναι πως για να συνεργαστείς σε τόσο απαιτητικές παραστάσεις, και να περνάς τόσο πολύ χρόνο μαζί τους και να μοιράζεσαι, ναι, πρέπει να υπάρχει μια κοινή γλώσσα, μια χημεία και ένας κοινός στόχος. Δεν νομίζω ότι μπορεί να συνεργαστεί ο οποιοσδήποτε με τον οποιοδήποτε στον τόσο δημιουργικό χώρο όπως είναι το Θέατρο, για πάνω από μια φορά και να μην έχουν έναν κοινό κώδικα και κάποιο κοινό τόπο. Οπότε δεν ξέρω αν είμαι αυστηρή. Ναι… όντως ένα αρχικό όραμα το έχω εγώ, λόγο θέσης και ιδιότητας, αλλά παίρνω πολλά από τους συνεργάτες μου και ακουμπώ πολύ σε αυτούς. Τι να πω. Δεν ξέρω αν είμαι αυστηρή….
Γ.Γ. Έχεις πει πως ” για να γίνει κάτι επιτυχία, χρειάζονται πολλά επιτυχημένα «συστατικά». Εμμέσως, πλην σαφώς αναφέρεσαι στους συνεργάτες σου, τιμώντας τους έτσι. Ναι, αλλά εσύ τα καθορίζεις όλα, εσύ τα διευθύνεις, εσύ βάζεις τον καθένα, την καθεμία στο πόστο που του αντιστοιχεί. Άρα εσύ είσαι η απόλυτα υπεύθυνη για το πως και αν θα ευτυχίσει μια παράσταση. Και δεν νομίζω ότι αφήνεις το παραμικρό στη τύχη, που δεν ξέρω κι’ αν πιστεύεις σε αυτήν.
Θ.Μ. Όχι δεν αφήνω τίποτα στη τύχη. Ναι, τα καθορίζω και τα διευθύνω καθώς τυχαίνει να έχω και τις ιδιότητες αυτές και έχω άποψη και στο μέρος της μουσικής ως μουσικός, επειδή γράφω και σκηνοθετώ, είναι λογικό να έχω, αλλά βασίζομαι και στους συνεργάτες μου. Στον βαθμό που μου αναλογεί και μπορώ ανθρώπινα να καθορίζω, ναι, δεν αφήνω τίποτα στην τύχη.
Γ.Γ. Τι θα πει εμπορικό Θέατρο. Δηλαδή κάποιες άλλες παραστάσεις πως θα τις χαρακτηρίζαμε. Ως μη εμπορικές; Η ποιότητα, είμαι σίγουρος ότι θα μου πεις πως είναι το πρώτο απαιτούμενο. Θέλω όμως να μου πεις την γνώμη σου, τι εστί εμπορικό και τι μη και την τοποθέτηση σου στο πολυσυζητημένο και ακόμη αδιευκρίνιστο αυτό θέμα.
Θ.Μ. Δεν πιστεύω ούτε στο εμπορικό θέατρο, ούτε στο μη εμπορικό, αν και δυστυχώς και το ποιοτικό και τις κατηγορίες που υφίστανται, το νοιώθω πολύ γύρω μου να υπάρχει αυτό, αλλά δεν με αφόρα. Και μιλώ πρώτα ως θεατής. Για εμένα υπάρχει ”καλό Θέατρο” και ”κακό Θέατρο”. Ούτε ειδή, ούτε εμπορικά, ούτε τίποτα. Όταν σβήσουν τα φώτα και ανοίξει η αυλαία και εσύ κάθεσαι στην καρέκλα και αυτό θα δεις, πάνω ή κάτω από την σκηνή, σε ”πάρει” είναι όλα αυτά μαζί. Όλα τα άλλα, δεν τα καταλαβαίνω. Ούτως ή άλλως το Θέατρο έχει ένα κομμάτι εμπορικό, δεν είναι χόμπι, με την έννοια ότι ο στόχος κάθε θεάτρου είναι να γεμίσει και να κοπούν εισιτήρια.. να τα λέμε και αυτά μη κάνουμε τους υπεράνω, και κάθε παράσταση έχει έξοδα. Από εκεί και πέρα, αφού όλοι/ες θέλουμε να γεμίζουν τα θέατρα, είναι η Μαγεία. Αν μπορεί να δημιουργηθεί αυτή η θεατρική μαγεία, είτε με μια καρέκλα και έναν ηθοποιό, είτε με πολλά σκηνικά και πολυπληθή θίασο, ε.. μπράβο. Αυτό είναι το κυρίαρχο ζητούμενο.
“Στη ζωή μου και στην επαγγελματική μου πορεία με καθόρισαν οι γονείς μου. Θεωρώ ότι μου έδωσαν όλα τα εφόδια μέσω της συγκλονιστικής σχέσης που είχα μαζί τους, για να βρω τα όρια μου, να δω που μπορώ να φτάσω, να νοιώσω την ελευθερία ότι μπορώ να είμαι ότι θέλω και να κάνω ότι αισθανόμουν και ονειρευόμουν”
Γ.Γ. Σε όλους μας υπάρχει στην ζωή μας και στην επαγγελματική μας πορεία, ένας άνθρωπος που μας καθόρισε, μας επηρέασε. Για εσένα ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Αν δεν αναπτυσσόταν αυτή η σχέση που υπήρξε μεταξύ σας, ποια και πως νομίζεις ότι θα ήσουν τώρα.
Θ.Μ. Ναι, τον Μάνος Χατζιδάκις από παιδάκι, επειδή είχα γονείς οι οποίοι μου έδωσαν μια πάρα πολύ καλή παιδεία, τον θαύμαζα. Είχα την ευλογία να τον συναντήσω , να συνεργαστώ μαζί του από πολύ μικρή ηλικία και στον Σείριο και στους Αγώνες Τραγουδιού Καλαμάτας, μεγάλη ευλογία, μεγάλη τύχη. Έζησα πράγματα που ήταν οι πιο βαριές, οι πιο σημαντικές αποσκευές που πήρα μαζί μου από εκείνη την ηλικία και την επαφή μου με τον Χατζιδάκι και κουβαλώ ακόμη και σήμερα και όσο θα ζω.
Γ.Γ. Εδώ θέλω να σε γυρίσω πολλά χρόνια πίσω, σαν μια μικρή αναπόληση. Θα το κάνω με κάποιους στίχους και πες μου αν την θυμάσαι εκείνη την εποχή, εκείνα τα πρώτα δειλά βήματα. Ιδού λοιπόν οι στίχοι.
Ξυπνάει η μέρα
και φοβάμαι να σκεφτώ
το αποτέλεσμα που μπρος μου
είναι γραμμένο.
Μ’ ένα σταυρό που λέει ψυχρά
πως εισ’ εδώ
κάπου σφιχτά μεσ’ το κορμί μου
γατσωμένο..
Θ.Μ. Το τραγούδι μου με τίτλο ”Άτυχη Σύλληψη” και μιλάει για μια έκτρωση. Με αυτό πήρα το δεύτερο βραβείο στους Αγώνες Τραγουδιού της Καλαμάτας το 1991,που είχε διοργανώσει ο Χατζιδάκις και συμμετείχε ως επιτροπή σχεδόν όλη η ”ελίτ” από τον χώρο της Μουσικής με ένα τραγούδι τόσο τολμηρό, ίσως περίεργο, ίσως προκλητικό ειδικά για εκείνη την εποχή και μου έλεγαν ”μη το στείλεις” . Προσπαθούσα, θυμάμαι να γράψω κάτι που να είναι αρεστό. Τελικά και όσο περνούσε η περίοδος υποβολής και τα περιθώρια στένευαν, είπα θα στείλω αυτό που έγραψα γιατί έτσι αισθανόμουν καλλίτερα και με αντιπροσώπευε. Και… να σου θυμίσω και εγώ, την πρώτη μας συνάντηση σε μια από τις ραδιοφωνικές σου εκπομπές που με είχες καλέσει τότε για να μιλήσουμε για το τραγούδι, την βράβευση και την σχέση μου με τον Χατζιδάκι. Την θυμάμαι ακόμη εκείνη την ραδιοφωνική μας συνάντηση και πόσο όμορφα ένοιωσα.
“Είμαι αρκετά ανασφαλής και αντιφατική, ενώ παράλληλα πιστεύω και στον εαυτό μου. Έχω πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μου. Μιλώ μαζί του, βρίσκω πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει καλλίτερα, που έχω κάνει λάθη, κάνω αρκετή αυτοκριτική. Αναγνωρίζω και λάθη μου και θεωρώ ότι είμαι ειλικρινές άτομο”
Γ.Γ. Το παρελθόν, πιστεύεις, ότι καθορήσει το παρόν και είναι ένας ικανός δρόμος που θα μας πάει προς στο μέλλον. Πιστεύεις στη μοίρα; Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είχε πει πως ”εμείς τη δημιουργούμε τη μοίρα μας”. Πιστεύεις πως όλα είναι γραμμένα;
Θ Μ. Δεν ξέρω αν είναι όλα γραμμένα. Δεν το νομίζω. Ούτε ότι ανήκουν στη Μοίρα. Αυτό που είπε η Παπαγιαννοπούλου ότι εμείς την δημιουργούμε, πιστεύω ότι κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Άλλο η Τύχη, άλλο η Μοίρα. Σίγουρα εμείς παίζουμε καθοριστικό ρολό στο τι συμβαίνει και πρέπει να παλεύουμε, γιατί αν όλα είναι γραμμένα, ε.. τότε ας καθόμαστε σε μια πολυθρόνα για να γίνουν τα γραμμένα. Δεν ξέρω δε, πως μπορεί να ζήσει κάποιος έτσι. Πρέπει τα κυνηγάμε τη ζωή μας και τα όνειρα μας. Βέβαια η συγκύρια παίζει και αυτή το ρόλο της, οπότε στο κομμάτι που μας αφόρα και που μπορούμε εμείς να ορίζουμε τη τύχη μας, πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα και από εκεί και πέρα οι συγκυρίες βοηθάμε ή εμποδίζουν την πορεία μας.
Γ.Γ. Πίσω από αυτό το γλυκύτατο πρόσωπο (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε…), πίσω από αυτόν τον δοτικό χαρακτήρα, πίσω από την συναισθηματικότητα και την ενσυναίσθηση, την φιλοζωία, που είναι στοιχεία του χαρακτήρα σου, αν τα αφήσουμε αυτά, πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Μπροστά στον καθρέφτη σου, πως βλέπεις το είδωλο σου.
Θ.Μ. Κατ’ αρχήν, ευχαριστώ για όλα αυτά τα κομπλιμέντα. Πως βλέπω, λοιπόν, τον εαυτό μου… Δύσκολη ερώτηση. Δεν μου την έχει κάνει κάνεις. Είμαι αρκετά ανασφαλής και αντιφατική, ενώ παράλληλα πιστεύω και στον εαυτό μου. Και εκείνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι έχω πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μου. Μιλώ μαζί του, βρίσκω πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει καλλίτερα, που έχω κάνει λάθη, κάνω αρκετή αυτοκριτική, ασχέτως αν βελτιώνομαι στη συνεχεία. Επίσης δεν νομίζω ότι εθελοτυφλώ, όταν κάνω λάθος, το παραδέχομαι ανεξάρτητα αν το διορθώνω μετά. Επίσης μου αρέσει να ζητώ συγγνώμη, το θεωρώ τιμητική κίνηση. Αναγνωρίζω και λάθη μου και θεωρώ ότι είμαι ειλικρινές άτομο.
Γ.Γ. Τα κανείς όλα και… συμφέρεις. Εξ απαλών ονύχων, αγάπησες το Μιούζικαλ και αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό και με το να κάνεις κυρίως την απόδοση του κειμένου και των στίχων στα ελληνικά. Αλλά είσαι και ηθοποιός και μουσικός και σκηνοθέτις. Αν κάτι γινόταν και υποχρεωνόσουν να αποχωριστείς τις τρεις από τις τέσσερεις ιδιότητες σου ποια θα κρατούσες και γιατί.
Θ.Μ. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ καμία από τις ιδιότητες μου. Τις αγαπώ όλες πάρα πολύ.
Γ.Γ. 2003 ξεκινάς την ενασχόληση σου με το Μιούζικαλ. Το 2013 αρχίζει η συνεργασία σου με παιδιά. Έχεις αναφερθεί εκτενώς για τη σχέση σου και την επαγγελματική, με αυτά. 2024-2025 τώρα. Πολλά τα χρόνια. Δεν κουράστηκες. Σου είναι ακόμη το ίδιο σημαντική η πορεία σου στο Μιούζικαλ, όπως ήταν και όταν ξεκινούσες. Έχεις το ίδιο παθός ή πλέον ωριμάζοντας έρχεται και η καθαρά επαγγελματική οπτική και λειτουργείς μηχανικά.
Θ.Μ. Αχ, αγαπώ τα παιδιά και τα θαυμάζω. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω μαζί τους. Και σε επαγγελματικό επίπεδο, με επιλεγμένα παιδιά. Και εννοώ παιδιά που κάνουν για αυτή τη δουλειά, εξ αλλού δεν κάνουμε όλοι/ες για όλα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο σοβαρά, υπεύθυνα και δοτικά, είναι τα παιδιά στη δουλειά μας. Είναι επαγγελματίες. Μπαίνουν αμέσως στο νόημα και τους έρχεται πολύ φυσικά να υποκριθούν. Έξαλλου όταν παίζουν δεν υποδύονται έναν ρόλο; Μπαίνουν, λοιπόν, πολύ πιο εύκολα σε αυτή τη σύμβαση, από τους επαγγελματίες ενήλικες, αν είσαι σε θέση να τα ξεκλειδώσεις. Μου έχει συμβεί να βλέπω τα παιδιά να είναι πιο επαγγελματίες, από τους εν δυνάμει επαγγελματίες. Με εκπλήσσουν τα παιδιά και για εμένα είναι μια πρόκληση.
Τώρα…δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω επαγγελματική οπτική για αυτό που κάνω. Φυσικά και έχω το ίδιο παθός, ίσως και περισσότερο. Δεν αλλάζει αυτό. Είναι σαν όταν είσαι ερωτευμένος. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, όταν αγαπάς τη δουλειά σου δεν κουράζεσαι. Έτσι αισθάνομαι εγώ. Όσα και να είναι πολλά τα χρόνια, όσες επιτυχίες κι’ αν έχουν έρθει, εξακολουθώ να θεωρώ προνόμιο αυτό που κάνω. Και θα ήταν αχαριστία να πω ότι έχω κουραστεί, βαρεθεί ή να έβλεπα σαν ρουτίνα αυτό που κάνω. Εδώ μιλάμε για ερωτικό πάθος που όσο περνά ο καιρός, γιγαντώνεται.
Γ.Γ. Κλείνοντας θα σε ρωτήσω αν είσαι ανασφαλής και αν ναι, πως το διαχειρίζεσαι. Τρέμεις μπροστά στο αρνητικό αντίκτυπο – αποτέλεσμα μιας παράστασης σου και εκεί τι κάνεις. Σε ενδιαφέρουν οι κριτικές; Δουλεύεις στο Θέατρο για την προσωπική σου προβολή και την υστεροφημία σου ή μήπως γιατί σε ενδιαφέρει το κοινό, οι θεατές του Θεάτρου;
Θ.Μ. Δουλεύω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ούτε για την προβολή μου, ούτε για την υστεροφημία μου. Δουλεύω γιατί αγαπώ αυτό που κάνω. Τώρα αν αυτό, και είναι μεγάλη συγκίνηση για εμένα, αν κάποιοι θεατές έχουν έρθει και μου έχουν πει κάποια πράγματα για την παράσταση, φουσκώνω όχι από υπερηφάνεια άλλα από το πόσο σημαντικό είναι να έχεις παίξει για έναν άνθρωπο, στη ζωή του έστω και για δυο ώρες κάτι σπουδαίο για εκείνον. Είναι τιμή αυτό. Από εκεί και πέρα η δουλειά με κάνει και αναπνέω και γιατί το έχω ανάγκη. Ναι το είπα και πριν. Είμαι ανασφαλής. Το πως το διαχειρίζομαι. Δεν είναι το αρνητικό αντίκτυπο.. Θέλω να αρέσει πρώτα σε εμένα αυτό που κάνω. Να, στην πρόβα, ας πούμε, περνάω, λόγω ανασφάλειας, από όλα τα στάδια. πω, πω χαλιά είναι αυτό, α… είναι ωραίο το άλλο, Και όταν παίζεται πλέον μια παράσταση μου, είναι ικανοποίηση ότι αυτό που έκανα, το έκανα όσο πιο καλά μπορούσα.
Συζήτηση σχετικά με post