Του Μάρκου Μπόλαρη*

Είναι πορεία χαρμολύπης η ιστορική μας διαχρονία στους καιρούς και τους χρόνους!

Είναι μέρες, σ’ αυτή την πολυκύμαντη διαδρομή, σ’ αυτή την ατελείωτη οδύσσεια στις θάλασσες και τους ωκεανούς της ιστορίας που σημαδεύτηκαν θετικά με πράξεις ανδρείας, παλικαριάς, θυσίας για την Πατρίδα και τον Λαό, για τούτον τον καλό κι αγαπημένο, τούτον τον ευκολόπιστο και πάντα  προδομένο Λαό και την πίστη του.

Κι είναι άλλες πάλιν μέρες που μαύρισαν από δυσώδεις και βορβορώδεις  πράξεις αθλιότητας εφιαλτών και μηδισάντων, τουρκεμένων και φραγκεμένων, γερμανοτσολιάδων και ταγματασφαλιτών, έως και επίορκων προδοτών συνταγματαρχών βιαστών της Δημοκρατίας!

Η ειρωνεία , τραγική ειρωνεία όπως μας δίδαξαν οι ποιητές μας ιστορώντας πράξεις σπουδαίες και τέλειες, ηδυσμένω λόγω, δι’ ελέου και φόβου οδηγώντας στην κάθαρση των παθημάτων, η ειρωνεία είναι ότι πολλές φορές οι ημέρες της Δόξας και της δίκαιης καύχησης συγχέονται, συναπαντώνται με τις άλλες τις αποφράδες, τις δυσώδεις!

Τω όντι διαδρομή χαρμολύπης!

Κι έτσι ενώ ο Έλληνας με δίκαιη περηφάνεια μνημόνευε και μνημονεύει την ηρωική αντίσταση της Νάουσας, στους χρόνους της Επανάστασης της Ρωμιοσύνης που ξέσπασε στα 1821, ενώ τιμάει στις 21 κι 22 του ξανθού Απρίλη του 1822, Απρίλη που αποδείχτηκε ματωμένος από τον αγώνα τον απαράμιλλο των ανδρών και την θυσία των αδούλωτων γυναικών που προτίμησαν, συν τοις τέκνοις, να κάνουν άλμα μεγαλύτερο από την φθορά, καθώς ο Ελύτης διαπίστωσε, και χαθούν στα ορμητικά ρέματα της Αραπίτσας, καλύτερα μιάς ώρας ελεύθερη ζωή, τις είχε ορμηνέψει ο Ρήγας του Βελεστίνου, παρά να ξαναπέσουν σκλάβες σε τούρκικα χαρέμια,

μια δράμα επίορκων αξιωματικών, μαγάρισαν την μέρα, ως Εφιάλτες, ξένοις ρήμασι υπείκοντες, για ξένα συμφέροντα δουλεύοντες, θλιβεροί και γελοίοι θα ‘λεγα, εάν δεν είχαν οδηγήσει προδοτικά οι ίδιοι τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής στην Κυρήνεια, ες Κύπρον ού μ’ εθέσπισεν, όπως με πόνο διεκτραγωδεί ο Σεφέρης.

Ξενοκίνητη ανταρσία αθλίων, που ξέχασαν ότι η Πατρίδα τους εμπιστεύτηκε τα ύψιστα, όπως ο Όμηρος τα περιέγραψε, τιμιώτερον εστίν η Πατρίς, επίορκο πραξικόπημα αγραμμάτων γελοίων του κουκλοθεάτρου,

όπου το παρασκήνιο κινεί τα νήματα,

για να “σώσουν”

την Ελλάδα από τους Έλληνες!

Ναι, ο μόνος κίνδυνος που υπήρχε τον Απρίλη του ’67, “κίνδυνος” άμεσος ήταν η επικείμενη θριαμβευτική νίκη της Ένωσης Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Γέρο της Δημοκρατίας, νίκη Δημοκρατίας, νίκη του ελληνικού Λαού!

Κι ανέκοψαν μια Άνοιξη!

Άνοιξη στα γράμματα και την παιδεία, θυμηθείτε την μεταρρύθμιση υπό τον Παπανούτσο , άνοιξη στη μουσική, θυμηθείτε Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο, την Αρλέτα και το Νέο Κύμα, άνοιξη στον πολιτισμό, στον κινηματογράφο και το θέατρο, άνοιξη στην οικονομία, άνοιξη στην Δημοκρατία!

Χαλάζι από ερπυστριοφόρα,

για τα οποία ο Πρόεδρος Κλίντον χρόνους μετά ζήτησε συγγνώμην εν τοις λόγοις,

κατέστρεψε την ανθοφορία!

Γεμίσαν τα ξερονήσια , έτι και έτι, εξαθλίωσαν με θανάσιμο εναγκαλισμό την Ιεραρχία, πισωγύρισαν εγκληματικά την παιδεία, εξευτέλισαν την Δημοκρατία συνυπουργούντος του θλιβερού Άνακτος, τοποτηρητού αλλοτρίων συμφερόντων, στραγγάλισαν την ελευθεροτυπία, συναλλάχτηκαν με ανάξιους δικαστές εκθέτοντας την Δικαιοσύνη, καταβαράθρωσαν το όποιο κύρος της Ακαδημίας Αθηνών, ισοπέδωσαν φασιστικά την ποιότητα στην κοινωνία!

Κι έμειναν ατιμώρητοι!

Και γόνοι της τερατογένεσης εκείνης περιφέρονται ανάμεσά μας!

Τινές εξ αυτών μάλιστα και σε νευραλγικές θέσεις!

Επιτείνοντες την σύγχυση στο σήμερα.

Πονάνε οι θύμησες.

Πονάει η προδοσία!

Αλλά αναγκαία η μνήμη!

“Νιώθεις, πατριώτη, τι εχθρός είναι ετούτος ο παλιολαός ;”

Το νιώθεις;

Το τραγουδήσαμε όλοι μαζί στο επικό Μεγάλο μας Τσίρκο, στους χρόνους της Μεταπολίτευσης.

Ο εχθρός Λαός!

Ο ματωμένος! Ο αγαπημένος! Ο προδομένος!

Στην ατελεύτητη Οδύσσειά του, όπως ο γενάρχης Όμηρος προφητικά διατύπωσε, στον πλού για την Ιθάκη!

Με Λαιστρυγόνες και με Κύκλωπες, στη Σκύλλα και την Χάρυβδη, στη Κίρκη και στους Λωτοφάγους κι από τον δικτάτορα Μεταξά στον Εμφύλιο, κι από την Βία και Νοθεία του Καραμανλή και την δολοφονία του Λαμπράκη, την Αποστασία υπό την λαϊκή βοή “Μητσοτάκη κάθαρμα”, στη Χούντα των επίορκων συνταγματαρχών κι από κει ανοιχτή η κερκόπορτα για τον Αττίλα της τουρκικής απόβασης!

Ναί, πορεία ιστορικής διαχρονίας ενός Λαού  Σταυραναστάσιμη!

Από τον Σταυρό και τα πάθη, στην εις Άδου κάθοδο και  στην Ανάσταση!

Αενάως!

Και καθώς σήμερα τον νέο Μωυσή γιορτάζουμε, Αναστάσιο τον Σιναίτη, μεγαλοφωνότατο ομολογητή και ηγούμενο του Καστρομονάστηρου που έχτισε ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός τον στ’ αιώνα στην καρδιά της ερήμου, όπου έκτοτε φυλάσσονται σύνορα πολιτισμού, γλώσσας, πίστης άχρι του νύν,

και καθώς σήμερα την τραγική ειρωνεία της ιστορίας βιώνουμε,

ξαναμνημονεύουμε τον μέγιστο Αλεξανδρινό Κ.Π. Καβάφη, που εν επιγνώσει τούτης της πολυκύμαντης ιστορικής περιπέτειας της Ρωμιοσύνης, στον Οδυσσέα, στον θαλασσοδαρμένο Έλληνα ήθελα να πώ,

με εμπιστοσύνη, σταράτα, διατυπώνει:

“Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα

ήδη θα κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν”!

*Μάρκος Μπόλαρης. Νομικός – Πρώην Υπουργός

Οι απόψεις που δημοσιεύονται στο reformer.gr είναι προσωπικές και εκφράζουν τον συγγραφέα.