Γράφει ο Γιάννης Γαβρίλης

Που ταξίδεψε σε επιλεγμένα θέατρα και χώρους στην Ελλάδα για να καταλήξει με μια σειρά παραστάσεων και στην Αθήνα.

Είχα την χαρά, να παρακολουθήσω την παράσταση στο ανοιχτό Θέατρο του Αιγάλεω ”Αλέξης Μινωτής”

Και δεν είναι τυχαίο που αναφέρομαι στην χαρά.

Γιατί πραγματικά είναι  μια εξαιρετική και ευφρόσυνη μεταφορά από τον Άκη Δήμου, του μυθιστορήματος του  Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα (Miguel de Cervantes Saavedra). ”Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας” (El ingenioso hidalgo Don Quixote de la Mancha”. Η ιστορία του αγρότη Αλόνσο Κιχάδα, που πιστεύει ότι είναι ιππότης και αυτο βαφτίζεται Δον Κιχώτης. Έτσι ξεκινά τα περιπετειώδη ταξίδια του, με ακόλουθο του τον γείτονα του, Σάντσο Πάντσα. Ερωτευμένος με μια νεαρή γειτόνισσα του, που από μόνος του την ονομάζει Δουλτσινέα, προσπαθεί να τη σώσει γιατί έχει πείσει τον εαυτό του ότι βρίσκεται κάτω από την επήρεια μαγικών. Όλα αυτά εν άγνοια της γειτόνισσας του. Τα ταξίδια του Δον Κιχωτη μαζί με τον πιστό σύντροφο του ξεκινάνε και τις περισσότερες φορές δεν έχουν καλή κατάληξη. Συνήθως γίνονται αντικείμενα χλευασμού και γέλιου, κυρίως ο σύντροφος Σάντσο Πάντσα. Προς το τέλος ,βλέπουμε πως ο Δον Κιχώτης κατά κάποιο τρόπο βρίσκει τα λογικά του και επιστρέφει μαζί με τον φίλο και συνταξιδιώτη του πίσω στο σπίτι τους.

Είναι μια παράσταση κυρίως  ευπροσήγορη. Και σε κερδίζει γιατί η ισορροπία μεταξύ λυρισμού και κωμικότητας είναι τόσο καλά μοιρασμένη, που ενώ βλέπεις μια διασκευή, η αναφορές στο πρωτότυπο κείμενο, είναι και ουσιαστικές και με σεβασμό σε αυτό, κατά πως του πρέπει, βεβαίως.

Θα χαρακτήριζα την παράσταση ”Μια παράσταση πρόζας μετά ασμάτων”. Αρκετά τραγούδια ακούγονται κατά την διάρκεια της (που οι στίχοι τους, να θεωρήσω ότι γράφτηκαν από τον ίδιο τον Άκη Δήμου;) σε μουσική σύνθεση του Βάϊου Πράππα που τα τελευταία χρόνια έχει δώσει εξαιρετικά συνθετικά δείγματα.

Βεβαίως και η παράσταση δεν θα ήταν αυτή που είδαμε, αν είχε σκηνοθετηθεί από άλλον και όχι τον Γιάννη Μπέζο. Βρήκαμε την σκηνοθεσία του και ευφάνταστη και ευρηματική,  με κυρίαρχη  την ”ρομαντική σατιρικότητα” που διαχέεται σε όλο το μυθιστόρημα του Θερβάντες  και έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα της Ισπανικής αλλά και της Παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και όντως, με την πρέπουσα  προσοχή  αντιμετωπίστηκε και από τον κ. Δήμου, πόσο μάλλον από τον κ. Μπέζο που το έφερε με τον δικό του οξυδερκή σκηνοθετικό τρόπο, επί της σκηνής.

Και πάλι, βεβαίως, δεν θα ήταν αυτή η παράσταση που χαρήκαμε αν δεν ερμήνευαν οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί.

Τι να γράψει κανείς για τον υπερβατικό Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Που ενδύθηκε τον Δον Κιχώτη, τον αφομοίωσε, τον αισθάνθηκε κυρίως και τον απέδωσε με όλο το σατιρικό μεγαλείο που του προσέδωσε  ο Θερβάντες. Ο κ. Κυριακίδης προέβαλε όλα τα θεατρικά εκφραστικά του μέσα, με έναν τρόπο αξιοπρεπή, με την δέουσα προσοχή, ώστε να μην γελοιοποιήσει τον τόσο ευαίσθητο, ποιητικό, ρομαντικό, με την τόσο ζωηρή φαντασία Δον Κιχώτη. Που αγαπά την συγχωριανή του με παθός και για αυτόν είναι η (έτσι την έχει ονομάσει) Δουλτσινέα του.

Η Δουλσινέα. Που ερμηνεύτηκε ιδανικά από την Νάντια Κοντογεώργη, τόσο καλή και στα τραγουδιστικά μέρη, όσο και στην πρόζα της. Βλέπετε, έχει και την εκπαίδευση και την εμπειρία,  ώστε να ”στέκεται” σωστά πάνω στη σκηνή, να τοποθετεί  με μετρό την ένταση της φωνής της, όπως και τις εκφράσεις του προσώπου της. Όσο για το ”μπρίο” της, τι να πούμε!

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, ως Σάντσο Πάντσα, κυριολεκτικά ”αλωνίζει” την σκηνή, με την εξαιρετική σωματικότητα του, την προσεγμένη προβολή του προς την κωμικότητα, τον απόλυτα προσωπικό τρόπο ερμηνείας του και με την ιδιαιτερότητα του στην απεύθυνση προς το κοινό. Θα χαρακτήριζα (και εδώ επιβεβαιώνεται) τον κ. Τσαλταμπάση, έναν ευαίσθητο κωμικό, με τάση προς την εγγενή τραγικότητα.

Κυριολεκτικά απολαυστικότατη η Παρθένα Χοροζίδου και στους δυο ρόλους που ερμηνεύει (της σερβιτόρας και της Βασίλισσας). Η κ. Χοροζίδου που δεν χρειάζεται να ”υποκριθεί”. Η ηθοποιός αυτή σου δίνει την αίσθηση, όπου κι’ αν την έχουμε δει, ότι γεννήθηκε με το τάλαντο της υποκριτικής και για αυτούς τους συγκεκριμένους χαρακτήρες που ερμηνεύει, τόσο  απλά, χωρίς καμία, λες, προσπάθεια. Αυθεντική.

Μαζί τους , να ξεχωρίζουν ο καθένας, η καθεμία, με τον τρόπο που ερμήνευαν ..

Γιώργος Χατζής (παίζει και βιολί στη παράσταση), Σταύρος Μαρκαλάς, Ελευθερία Κοντογεώργη, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, Γιάννης Βαρβαρέσος, Νικίτα Ηλιοπούλου και Ιωάννα Ανεμογιάννη.

Ενδιαφέρον το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, εξαιρετικός ο σχεδιασμός των κοστουμιών της Ντένης Βαχλιώτη, και όπως, πάντα εξ άλλου, υποβλητικοί οι φωτισμοί του έμπειρου Νίκου Βλασόπουλου.

Ενδιαφέρουσα και παράλληλα διασκεδαστική παράσταση, με κυρίαρχο αυτό που πολύ εύστοχα αναφέρει σε σημείωμα του ο Γιάννης Μπέζος,  στο πρόγραμμα της παράστασης…

(Το σατιρικό ρομάντζο του Θερβάντες μας υπενθυμίζει την μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου για αυτό που τον ξεπερνά!. Κι’ όταν καταθέτει ο ήρωας την ευαισθησία του και την μεγάλη φαντασία, οι άλλοι τον χλευάζουν και γελούν. Κι’ όμως, έτσι είναι!. Η Φαντασία και η Ποίηση για να περάσουν πρέπει να πληρώσουν διόδια!!

Μερικές φορές, πολύ ακριβά!!

Παραστάσεις

• Τετάρτη 4/9 – Βριλήσσια – θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη
• Αμφιθέατρο Αχαρνών – Μίκης Θεοδωράκης – Αχαρνές – Αττική
• Παρασκευή 6/9 – Κορυδαλλός – Δημ. θέατρο Θανάσης Βέγγος
• Δευτέρα 23/9 – Ωδείο Ηρώδου Αττικού