Mία παράσταση που δημιούργησε ενέργεια!

Σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη

του Γιάννη Γαβρίλη

Αν αποδεχτούμε την άποψη του Ζάκ Ρανσιέρ ότι το Δράμα (εκτός από το ότι αναφέρεται ως ποιητικό είδος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που περιλαμβάνει την Τραγωδία, την Κωμωδία και το Σατυρικό Δράμα), σημαίνει δράση, τότε δημιουργήθηκε μια παράσταση που εμπεριέχει, όλη η σημασία της δράσης, ενάντια στην παθητικότητα και στην απάθεια.

Δημιουργήθηκε μια παράσταση με σκοπό την κοινή δυναμική που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ κοινού και συντελεστών, μια παράσταση που επιβεβαίωσε και την άλλη άποψη του Ρανσιέρ.

”Το Θέατρο είναι ο τόπος όπου μια δράση οδηγείται στην ολοκλήρωση της, από σώματα που κινούνται μπροστά, σε άλλα ζωντανά σώματα που πρέπει να κινητοποιηθούν”.

Παρακολουθήσαμε αυτή την παράσταση, αυτήν που (προσωπική άποψη) θεωρούμε ότι, ως  Νέο Θέατρο (με την έννοια του σύγχρονου) βρήκε την απόλυτη μορφή του, την ουσία του και..γιατί όχι και την αρετή… που ο Ηρόδοτος προσδίδει.. ”σε εκείνον ή εκείνη που χρησιμοποιεί όλες τις ικανότητες του, προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του”.

Και ο Όμηρος, (εννοώντας την ηθική αριστεία), την διανέμει αδιάκριτα, μεταξύ Ελλήνων και Τρώων και ως θεμελιωμένο ηρωικό εθιμικό κώδικα. Ο δε Πλάτωνας είχε δηλώσει πως ”.. η Αρετή απαιτεί συνειδητό σκοπό και άρα, εκούσια διαχείριση”.

Αναντίρρητα το Θέατρο είναι ( ή θα έπρεπε να είναι και στις ημέρες μας) ένας τόπος συνέλευσης, ως τελετή της κοινότητας.

Είναι δυνατόν, στις μέρες μας, να συμπεριλάβει μια παράσταση έστω και ένα μέρος από τα (και φιλοσοφικής διάστασης) προαναφερθέντα.

Στις μέρες μας που η Αρχαία Τραγωδία (κυρίως αυτή μιας και η Κωμωδία είναι πλέον ανοιχτή σε προσλαμβάνουσες και ερμηνείες) έχει απολέσει μέσω της διαχείρισης της από σκηνοθέτες(;)  και δραματουργούς(;)  την ουσιαστική διάσταση της, τις έννοιες, το μέγεθος και το βάθος του ποιητικού της κειμένου, έχουν διαστρεβλωθεί ακόμη και αυτά ταύτα τα, ενίοτε και πανανθρώπινα,  μηνύματά της, θυσιασμένα όλα στον βωμό του απλουστευμένου θεάματος, της απολύτου απλοϊκότητας, της άγνοιας (ή και της αδιαφορίας) από τους συντελεστές των παραστάσεων της. Της κακοποίησης της, τον διαμελισμό της με παρεμβάσεις στο κείμενο που πλέον δεν αποτελεί και θέσφατο, ενώ θα έπρεπε. Mε την αλλοίωση της, με αντιστροφές του πρώτου μέρους  του κειμένου, σε δεύτερο και τούμπαλιν (τι ωραίο αυτό το Αρχαίο επίρρημα, το/ ~ομπαλιν), με αυθάδεις έως και αχρείαστους νεοτερισμούς, με την α-νόητη άποψη ότι έτσι θα αρέσει στο σημερινό κοινό, θα γίνει επίκαιρη (σώνει και καλά), μέχρι σημείου που μπορεί να γίνει και επιθεώρηση ή νούμερο του καμπαρέ, όπου οι αρχαιοπρεπέστατοι ήρωες της μπορούν και να χορεύουν και τάνγκο και φλαμένγκο ή και ζεϊμπέκικο.

Παρακολουθήσαμε μια παράσταση Αρχαίας Τραγωδίας, (επιτέλους!) χωρίς παραλλαγές ή μεταλλάξεις.

Μια σύγχρονη, μια σημερινή παράσταση που σεβάστηκε και τον δημιουργό της ποιητή και το ίδιο το έργο. Την δράση του και την αντίδραση του.

Η ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Με κανένα ”φτιασίδι”.

Με καμία ανούσια προσθήκη ή αφαίρεση. Με την απαιτούμενη σκηνοθετική ευρηματικότητα, με την σοβαρή και μελετημένη μετάφραση (Παναγιώτα Πανταζή).  Που με ορθή χρήση της Ελληνικής γλώσσας έγινε κατανοητή και το  ποιητικό κείμενο εύκολα προσβάσιμο. Όπου όλα τα μηνύματα που ο Ευριπίδης ”πέρασε” σε αυτό του το έργο, έγιναν αντιληπτά. Και ένα ακόμη εντυπωσιακό γενόμενο, ήταν η θεατρική παρουσίαση των επεμβάσεων του Ευριπίδη στα μυθολογικά στοιχεία που, από τους μελετητές του θεωρήθηκαν επαναστατικά.

Ο Μουμουλίδης ανεβάζοντας για τρίτη φορά την ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι” κάνει ένα σημαντικό, πάρα πέρα βήμα.  Ασφαλώς και βάζει την προσωπική, σκηνοθετική του σφραγίδα, όμως  η παράσταση που είδαμε τώρα σε σχέση με τις προηγηθείσες δικές του παρόμοιες, στο συνολικό περίγραμμα της και λαμβάνοντας υπόψη ότι η Τραγωδία αυτή έχει παιχτεί και ξαναπαιχτεί, το ίδιο το υλικό της έχει δραματοποιηθεί με διαφορετικούς, όχι πάντα επιτυχημένους τρόπους και από άλλους σκηνοθέτες, ο Μουμουλίδης κατάφερε και πέτυχε να μεταφέρει στη σκηνή μια ανανεωμένη θεατρικά πρόταση της συγκεκριμένης Τραγωδίας, που  είναι μια Τραγωδία ” … ψυχικής πάλης και ψυχικών μεταστροφών, κάτι βασικά καινούριο για την Αττική τραγωδία, κάτι που ρίχνει νέες ακτίνες στις πτυχές παρηστούν της ανθρώπινης ψυχής και φέρνει τους ήρωες πολύ κοντά στο επίπεδο της ανθρώπινης ζωής” (Θ. Σταύρου- Ιφιγένεια εν Αυλίδι- Ιφιγένεια εν Ταύροις-Εισαγωγή-Μετάφραση-Σχόλια-εκδ. Ζαχαρόπουλος 1966).

Κατ’ αυτή την εκδοχή, η παράσταση που είδαμε, είχε ως κυρίαρχο στοιχείο,( ίσως υπερτονισμένο;) την ψυχική και συναισθηματική μεταστροφή των Ευριπίδειων  ηρώων (Αγαμέμνονας, Μενέλαος, Ιφιγένεια, Αχιλλέας, Κλυταιμνήστρα, Πρεσβύτης) απαντώντας παραστατικά και στο αν η ”Ιφιγένεια εν Αυλίδι” είναι μελόδραμα. Η σκηνοθετική άποψη και θέση δεν απέχει και πολύ από αυτή του Ευριπίδη. Ίσως ο ποιητής να συμπεριέλαβε σε αυτό του το έργο στοιχεία μελοδράματος, αλλά το καινοτόμο είναι, ότι έγραψε μια Τραγωδία νέου τύπου, μοντέρνα (για την εποχή του) με μοντέρνα εμφάνιση. Αυτή την γραμμή ακολούθησε και η παράσταση, αποφεύγοντας τον σκόπελο της μοντερνοποίησης. Μια παράσταση σημερινή με σεβασμό και έμπνευση που προκύπτουν και καθοδηγούνται όμως, από το Αρχαίο κείμενο.

Με εξαιρετικές ερμηνείες. Με την απλότητα και την ροή της υποκριτικής τέχνης, ασκούμενη από ηθοποιούς που έχουν και την γνώση και την υπευθυνότητα ότι απαγγέλουν και αναπαριστούν εν έτει 2022, την Ευριπίδεια αυτή τραγωδία που διδάχτηκε το 407 π.Χ. και μετά τον θάνατο του ποιητή της και κατά την διάρκεια της πιο σκληρής και τρομακτικής εποχής για την Αθήνα.

Η Μαρία Πετεβή  στον πρώτο της θεατρικό ρόλο, μας εξέπληξε ευχάριστα ως Ιφιγένεια. Είχε να ”κουβαλήσει”  ένα ασήκωτο φορτίο, αν λάβουμε υπόψη μας ποιές σημαντικές ηθοποιοί έχουν ερμηνεύσει την ηρωίδα. Και πιστέψτε με, η πρωτόλεια (θεατρικά) Πετεβή προσέφερε μια υπερβατική ερμηνεία, μια συγκροτημένη υποκριτική τεχνική που δεν την περιμέναμε, λόγω και του νεαρού της ηλικίας (αν και η ηλικία ταίριαξε απόλυτα με την παιδούλα Ιφιγένεια- (σ.σ.  ἶφι+γίγνομαι (αυτή που γεννήθηκε ισχυρή ή η θεά που δίνει δύναμη στις γυναίκες την ώρα που γεννούν), και της θεατρικής απειρίας της. Στάθηκε με σοβαρότητα, χαριτωμένη και εύχαρις στην είσοδο της στην αρχή. Και μάλλον αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι για την καλή ηθοποιό. Γιατί η ερμηνευτική δυσκολία έρχεται μετά. Όταν της αποκαλύπτεται ότι ο πατέρας της Αγαμέμνονας την κάλεσε από το Άργος στην Αυλίδα, όχι για να την παντρέψει με τον Αχιλλέα , αλλά για να την θυσιάσει κατά την μαντεία του Κάλχα για να μπορέσει ο Ελληνικός στόλος να αποπλεύσει. Η Μαρία Πετεβή δημιούργησε μια Ιφιγένεια με ισχύ και δυναμισμό, στο Ε’ επεισόδιο, που αποφασίζει να θυσιαστεί θεωρώντας αυτό ”υψηλό καθήκον” της και όχι να την θυσιάσουν.                                                                                                                                        Εγώ αποφασίζω αν θα σαλπάρει

ο στόλος  των   Ελλήνων…

 …’Όλα κρίνονται από τον δικό μου θάνατο.

 Εγώ κρατάω στα χέρια μου την τύχη της Ελλάδας.

 Εγώ θα την ελευθερώσω

 και η δόξα της αθάνατη θα μείνει στους αιώνες.

 Ιφιγένεια

Ιφιγένεια εν Αυλίδι- Απόσπασμα-Ε’ επεισόδιο

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, με την υποκριτική του εμπειρία ήταν ο Αγαμέμνονας του Ευριπίδη. Ήταν πειστικός και συνεπής υποκριτικά στις μεταλλάξεις που ο Ευριπίδης  έχει εισάγει στον χαρακτήρα. Ως αρχιστράτηγος αλλά και πατέρας. Χωρίς  ερμηνευτικές  υπερβολές, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, λιτός, αληθινός, αμφιταλαντευόμενος, παραπαίων μεταξύ της μιας αρχικής απόφασης του (υπό την πίεση και του Μενέλαου) να θυσιάσει την κόρη του, όπως είχε πει ο μάντης Κάλχας, ακολουθώντας και την απαίτηση του στρατεύματος των Ελλήνων που ήταν Αρχιστράτηγος και της δεύτερης απόφασης του να προστατεύσει την Ιφιγένεια από αυτήν την ανούσια θυσία. Έχει και με την δειλία του να αντιπαρατεθεί. Και με το δικό του Ψεύδος. Για να πείσει την μάνα Κλυταιμνήστρα και την Ιφιγένεια να έρθουν τους λέει ότι θα την παντρέψει με τον Αχιλλέα. Μια στιβαρή ερμηνεία, σε όλες τις ψυχολογικές, συναισθηματικές μεταπτώσεις του Αγαμέμνονα και από την πίεση που υφίσταται από τον στρατό του, να γίνει η θυσία για να πραγματοποιήσουν επιτέλους την εκστρατεία εναντίον της Τροίας και από την πίεση της πάλης με την συνείδησή του.

Ντρέπομαι να κλάψω-είναι ντροπή να κλαίει ένας βασιλιάς

Ντρέπομαι και να μην κλάψω

εγώ, ο ελεεινός,

που πέρασα τα όρια της συμφοράς.

Αγαμέμνων

Ιφιγένεια εν Αυλίδι-Απόσπασμα-Α’ επεισόδιο   

Άκης Σακελλαρίου ως Μενέλαος. Απόλυτα συνεπής η υπόκριση του σε αυτόν τον ρόλο, που επίσης εμπεριέχει το στοιχείο της μεταβλητότητας. Και ο Σακελλαρίου ισορρόπησε με ικανή ερμηνευτική αποδοτικότητα, χωρίς να περιπέσει στην παγίδα της επίπεδης υπόκρισης. Κατάφερε και ενδύθηκε τον Ευριπίδειο χαρακτήρα του Μενελάου, επιβάλλοντας επί σκηνής και την βαναυσότητα του, όσο και την δραματική υπόσταση του. Θέλει τεχνική, ένας ηθοποιός για να υποκριθεί την μεταστροφή που συμβαίνει συναισθηματικά υπό το βάρος των πιεστικών γεγονότων. Ο Μενέλαος, ανακαλύπτει την αμφιταλάντευση του αδελφού του και την υπαναχώρηση του. Και ο Άκης Σακελλαρίου, ”δημιουργεί” με ένταση την εκρηκτική είσοδο του Μενελάου και την γεμάτη έξαλλη οργή του, που μεταφέρεται με σκαιές κατηγορίες προς τον Αγαμέμνονα(υποδειγματικές ερμηνείες και από τους δυο πρωταγωνιστές σε αυτό το Α’ επεισόδιο) που εκείνος του ανταποδίδει, και στην συνέχεια μετά από την άφιξη της Ιφιγένειας και της Κλυταιμνήστρας, ο Σακελλαρίου-Μενέλαος επιβάλλεται και πάλι υποκριτικά στην σκηνή της μεταστροφής, όπου παραστέκεται στον Αγαμέμνονα, επιμένει να μην γίνει η θυσία… όμως κατά τον Αγαμέμνονα  ”… Όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Όλα θα γίνουν όπως προστάζει η Μοίρα”.

”Ο μέγας στρατηλάτης των Ελλήνων

ζάρωσε, μίκρυνε, έγινε μηδενικό, έσβησε.

Γύριζες πανικόβλητος γιατί δεν είχε ούριο άνεμο,

γιατί οι θεοί δεν σου τα φέραν όλα  όπως ήθελες”.

”Τώρα έρχομαι στη θέση σου.

Νιώθω πώς νοιώθεις.

Και σε παρακαλώ να μη σκοτώσεις το παιδί σου

όχι για χάρη μου”.

Μενέλαος

Ιφιγένεια εν Αυλίδι- Απόσπασμα- Α’ επεισόδιο

Η Ιωάννα Παππά ως Κλυταιμνήστρα. Το 2012 είχε ερμηνεύσει την Ιφιγένεια. Τώρα υποδύεται την Κλυταιμνήστρα με μια καθηλωτική ερμηνεία. Η κ. Παππά έχει το χάρισμα του ηθοποιού που με απλά εκφραστικά μέσα  σου επιβάλλεται και να σε πείθει πως δεν κάνει τον ηθοποιό ο ρόλος, αλλά εκείνος κάνει τον ρόλο. Και η Ιωάννα Παππά επανέφερε ως Κλυταιμνήστρα με την δική της ερμηνεία, την αίγλη και την δυναμική υπόκριση των παλιών, καλών και πλέον ονομαστών γυναικών ηθοποιών που έχουν ερμηνεύσει τον ρόλο αυτόν. Ένας ρόλος που χρειάζεται να μπεις σε βάθος στην ψυχολογία του, να ταυτιστείς με την Μάνα-σύζυγο Κλυταιμνήστρα. Να αντιληφθείς την Γυναίκα που παρά την θέληση της παντρεύτηκε. Που δέχτηκε να ζει στην σκοτεινή πλευρά της συζυγικής ζωής. Δέχτηκε ακόμη και την Βία. Που προδόθηκε. Εξευτελίστηκε. Παραπλανήθηκε. Κοροϊδεύτηκε από τον ίδιο της τον άντρα. Με το χειρότερο τρόπο. Να δεχτεί και μάλιστα αδιαμαρτύρητα, την θυσία της κόρης της, στον βωμό μιας εκστρατείας που με αφορμή την απαγωγή της Ελένης από τον Πάρη, οι Έλληνες επιθύμησαν να κουρσέψουν την Τροία και να οικειοποιηθούν τα πλούτη της. Το αναφέρει και ο Ευριπίδης για στόματος Αγαμέμνομα στην Τραγωδία του αυτή. ” Η ελπίδα τους ξεσήκωσε… Η προσδοκία του κέρδους”. Ο ρόλος της Κλυταιμνήστρας με την άξια ερμηνεία της Ιωάννας Παππά, πήρε μια άλλη διάσταση. Αποκαλύφθηκε το πόσα μπορεί να προσφέρει ένας συνειδητοποιημένος και εργατικός ηθοποιός του Θεάτρου, πόσα μπορεί με την ερμηνεία του να δώσει απλόχερα στο κοινό που τον βλέπει και με τα εκφραστικά του μέσα, την σωστή εκφορά του λόγου (ειδικά στην Αρχαία Τραγωδία), ακόμη και την στάση του σώματος του να τον πείσει για όλη την πραγματική διάσταση ενός θεατρικού χαρακτήρα. Επί τω προκειμένω της Κλυταιμνήστρας όπως μας την παρέδωσε η Ιωάννα Παππά.

Παιδί μου,

πώς να σε κρύψω από τον θάνατο;  

Που να στραφώ; Φεύγει ο πατέρας σου, σ’ αφήνει,

στον Άδη σε παρέδωσε.

Κλυταιμνήστρα

Ιφιγένεια εν Αυλίδι- Θρήνος-Απόσπασμα

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου ως Αχιλλέας. Σε μια στιβαρή ερμηνεία. Έχοντας (πιστεύουμε, νομίζουμε) μελετήσει σε βάθος και τον λόγο και το νόημα και την θέση που δίνει ο Ευριπίδης στον Αχιλλέα, εντάσσοντας τον και στο γενικότερο πλαίσιο της μεταστροφής που κυριαρχεί σε όλο το έργο, ο κ. Χρυσοστόμου απέδωσε με πειθώ και χωρίς περιττές κινησιολογικές ή απαγγελίας του λόγου, εξάρσεις, έναν Αχιλλέα, συγκρατημένα θυμωμένο στην αρχή, προστατευτικό στην συνέχεια και παρηγορητικό στο τέλος, απέναντι στην θυσιαζόμενη Ιφιγένεια. Αποφεύγοντας με ερμηνευτική ικανότητα να” επιπεδοποιήσει” την υπόκρισή του, απέδωσε με θεατρική ευπρέπεια τον συγκεκριμένο Αχιλλέα. Σε  μια ισορροπημένη απόδοση  αυτού του Ομηρικού, μυθικού ήρωα που, χωρίς την σύμφωνη γνώμη του, χρησιμοποιείτε από  τον Αγαμέμνονα, μέσω του Ψεύδους, ως ο υποτιθέμενος γαμπρός για την Ιφιγένεια. Ο Αχιλλέας όταν συναντάται με την Κλυταιμνήστρα που τον υποδέχεται ως τον μελλοντικό σύζυγο της κόρης της, εξανίσταται με την ύβρι που διέπραξε ο Αγαμέμνονας, χρησιμοποιώντας τον ως δόλωμα, για να θυσιάσει, την Ιφιγένεια, κατ’ εντολή, τάχα, μαντική, του Κάλχα που όπως τον προσφωνεί στο Ευριπίδειο Γ’ επεισόδιο ο Αχιλλέας (… είναι ένας αγύρτης που χρεώνει τις ψευτιές του στους θεούς). Ο άξιος αρχηγός των Μυρμιδόνων στη προσπάθεια του να αποτρέψει το κακό, προπηλακίζεται από τους Αχαιούς με πρώτο τον Οδυσσέα, για την απόφαση του να προστατεύσει την Ιφιγένεια. Έστω κι’ αν στο τέλος συμμετέχει στην τελετή της θυσίας, μη μπορώντας να πράξει αλλιώς.

Γεναία ψυχή!

Το βλέπω, είσαι αποφασισμένη.

Δεν έχω τίποτε να πω,

τίποτε να αντιτάξω στα λόγια σου.

Όσο κι αν πονάει, αυτή είναι η αλήθεια.

Μακάρι όλοι οι άντρες

να είχαν το κουράγιο σου.

Αχιλλέας

Ιφιγένεια εν Αυλίδι-Ε’ επεισόδιο-Απόσπασμα

Παντελής Δεντάκης ως Πρεσβύτης-Άγγελος. Ένας έμπειρος ηθοποιός και σκηνοθέτης που γνωρίζει πολύ καλά να φέρνει, χωρίς να προδίδει, στα μέτρα του, τους εκάστοτε ρόλους που ερμηνεύει. Εδώ μας χάρισε έναν Πρεσβύτη και τους  Άγγελους Α’ και Β’ ( ευτυχής η ιδέα του σκηνοθέτη να παρουσιάσει τους δυο ρόλους με ένα πρόσωπο) που, επί της ουσίας είναι ο συνθετικός κρίκος στα πρόσωπα, στις καταστάσεις και στην δράση. Ο κ. Δεντάκης υπολόγισε με την υπόκρισή του, σωστά το βάρος των δυο ρόλων. Τους ενσωμάτωσε και τους ενδύθηκε με την σταθερή υποκριτική του και μετέδωσε στο κοινό ευκρινώς όλη την αγωνία, την πίκρα, την προσπάθεια να συνετίσει, την αγωνία του να αποτρέψει το κακό της θυσίας, την δύσκολη θέση του, να αποκαλύψει τα πραγματικά σχέδια του Αγαμέμνονα και στο τέλος να αναγγείλει το χαρμόσυνο, όσο αυτό μπορεί να είναι, της  θεϊκής παρέμβασης, για την ανάληψη, την αποτροπή της θυσίας της Ιφιγένειας, αφήνοντας ένα ελάφι για σφαγείο.

Πως τόλμησες να κάνεις τέτοιο πράγμα, βασιλιά μου!

Να πεις πως θα παντρέψεις το παιδί σου με παιδί θεάς

για να το φέρεις εδώ και να το σφάξεις!

Πρεσβύτης

Ιφιγένεια εν Αυλίδι-Πρόλογος- Απόσπασμα

Χορός: Ιουλία Γεωργίου, Σοφία Κουλερα, Ειρήνη Λαφαζάνη, Ιωάννα Λέκκα, Λένα Μποζάκη, Αγγελική Νοεα, Δανάη Πολίτη, Βικτωρία Φώτα. Οκτώ ηθοποιοί που συνέπραξαν άριστα για να δημιουργηθεί ένα ενιαίο, συλλογικό σύνολο. Με άριστα συντονισμένη κίνηση (Διδασκαλία κίνησης: Σεσιλ Μικρούτσικου), με εξαιρετική φωνητική απόδοση των μελοποιημένων μερών της παράστασης (Μουσική διδασκαλία: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου) με καθαρή εκφορά του ποιητικού κειμένου. Ένα αρραγές σύνολο, οι νεαρές Γυναίκες από την Χαλκίδα, ενδεδυμένες στα λευκά, τονίζοντας την αγνότητα τους (ίσως και την παρουσία τους ως παράνυμφες στον υποτιθέμενο γάμο της Ιφιγένειας;), (Κοστούμια:  Νίκη Ψυχογιού).

 (…) Ήρθα να δω τους ήρωες, τους ημίθεούς Αχαιούς,

και τα καράβια τους που σκίζουνε τις θάλασσες!

Χίλια καράβια

άκουσα πως αρμάτωσε ο ξανθός Μενέλαος

και ο ευπατρίδης Αγαμέμνων

να πάνε να ρημάξουμε την Τροία

Για την Ελένη.      

Χορός

Ιφιγένεια εν Αυλίδι-Πάροδος- Απόσπασμα

Ενδιαφέρουσα ιδέα του Γιώργου Γαβαλά να σχεδιάσει ένα σκηνικό που παραπέμπει στην σιδερένια περίφραξη ενός στρατοπέδου ή ενός ”χοτ σπότ” ή μιας περίφραξης ίδιας με του Έβρου. Όπου οι ήρωες του έργου εισέρχονται και εξέρχονται ή αναρριχούνται ως αυτή η κατασκευή να μην εμποδίζει τις υπαρκτές μεταβάσεις και μεταστροφές τους, τον πόνο και την θλίψη.  Να κρύβει, λοξά όμως, τα ψευδεπίγραφα ηρωικά ιδεώδη τους, αποκαλύπτοντας την Ύβρι, το Κλέος, την Άτη, την Τίση.

Ιδιαίτερη αναφορά στην μουσική που συνέθεσε ο Σταύρος Γασπαράτος που συνοδεύει όλη την διάρκεια του έργου,  είτε ως υπόκρουση, είτε ως κυρίαρχο μέρος της εξέλιξης της Τραγωδίας σε πρώτο πλάνο. Θα το χαρακτήριζα συμφωνικό έργο που θα μπορούσε κάλλιστα να ακουστεί και σε οπερετικό επίπεδο.

Εξαιρετικοί και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου.                                                                      Τίποτα σε αυτή την παράσταση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαίο ή προκύπτων. Ήταν μια καλοστημένη, μελετημένη μέχρι και στην τελευταία της λεπτομέρεια, καλοκουρδισμένη, καλλίφωνη, με τον ποιητικό λόγο του Ευριπίδη σε μια άψογη και κατανοητή μετάφραση, με μεταφορά του λόγου σε όλο τον θεατρικό χώρο   (θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι ψείρες που φορούσαν οι ηθοποιοί, η ένταση της φωνής τους αρκούσε. Εξάλλου είναι εκπαιδευμένοι στην παρουσίαση, από φωνητικής απόψεως, ενός Αρχαίου Δράματος) και με την αποφυγή νεωτεριστικών στοιχείων, απόλυτα σύγχρονη και με την άποψη του Θέμη Μουμουλίδη να επιτυγχάνεται.  Να επανατοποθετήσει τα όρια, αναδεικνύοντας την εφιαλτική σχέση της τραγωδίας του Ευριπίδη με την δυστοπία της εποχής μας.

Σταθμοί περιοδείας

Παρασκευή 26 Αυγούστου ΒΟΛΟΣ
Δευτέρα 29 + Τρίτη 30 Αυγούστου ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ
Τετάρτη 31 Αυγούστου ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ
Πέμπτη 1 + Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου ΒΕΑΚΕΙΟ
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου ΠΑΤΡΑ
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου ΛΕΙΒΑΔΙΑ
Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου ΑΓΡΙΝΙΟ
Σάββατο 10 + Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου ΠΑΠΑΓΟΥ
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου ΘΗΒΑ
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου ΑΙΓΑΛΕΩ
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου ΧΑΛΚΙΔΑ
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου ΗΡΩΔΕΙΟ