και η σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου

Του Γιάννη Γαβρίλη

Τραγική ειρωνεία ή ακραία Κωμωδία.

Και όχι μόνο σκηνοθεσία. Μια σκηνικής απεικόνισης μελέτη , του Βασίλη Παπαβασιλείου, (με την συμβολή και στην Δραματουργία της Νικολέτας Φιλόσογλου) πάνω σε αυτή την ”ιλαρή” Τραγωδία, όπου συμπεριλαμβάνονται μέσα στις δυο, περίπου, ώρες που διαρκεί η παράσταση όλα όσα έχουν γραφτεί, έχουν αναλυθεί, έχουν δημιουργήσει φιλολογικές έριδες, ή  έχουν εμπνεύσει νεότερους συγγραφείς και ποιητές .

Η παράσταση της ”Ελένης” που παρακολουθήσαμε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου είχε ετοιμαστεί και παρουσιαστεί πέρσι, κατ’ αρχήν στην Θεσσαλονίκη, όντας παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, αλλά και σε άλλους θεατρικούς χώρους, αλλά δεν ευτύχησε να ανέβει στην Επίδαυρο, όπως και οι άλλες προγραμματισμένες παραστάσεις, λόγω των πυρκαγιών του περσινού καλοκαιριού.

Η υπόθεση

Η Ελένη ( του Ευριπίδη) βρίσκεται από χρόνια στο παλάτι του Πρωτέα, του βασιλιά της Αιγύπτου. Την μετέφερε εκεί ο Ερμής, για να την προφυλάξει από την απόφαση της Αφροδίτης να την επιδικάσει στον Τρώα Πάρη ή Αλέξανδρο, ως ανταμοιβή που την εξέλεξε ως την ωραιότερη θέα, στους αγώνες ομορφιάς μεταξύ της Ήρας και της Αθηνάς. Και τότε στην Τροία ποιά πήγε; Ένα ”είδωλο” της ακολούθησε τον Πάρη. Μετά το θάνατο του Πρωτέα, ο γιος του Θεοκλύμενος επιμένει να τη νυμφευθεί, αλλά εκείνη εξακολουθεί να μένει πιστή στον Μενέλαο. Ο Τεύκρος εμφανίζεται φανερά ταλαιπωρημένος στην προσπάθεια του να φτάσει στην Κύπρο και της φέρνει την πληροφορία για την άλωση της Τροίας και για τον πιθανό θάνατο του Μενελάου. Όμως  η μάντισσα Θεονόη και αδελφή του Θεοκλύμενου, τη διαβεβαιώνει ότι ο σύζυγός της ζει. Πράγματι, ο Μενέλαος φτάνει εξαθλιωμένος καθώς στην προσπάθεια της επιστροφής του στην πατρίδα του ναυαγεί στα ακρογιάλια της Αιγύπτου, φέρνοντας μαζί του και το ”είδωλο” της Ελένης. Αυτό το ”είδωλο” το κρύβει σε μια σπηλιά. Στην πορεία του έργου συναντά την πραγματική Ελένη, την αναγνωρίζει και το είδωλό της εξαφανίζεται όπως του αναγγέλλει ένας σύντροφός του, από τους ελάχιστους που σώθηκαν μετά από επτά χρόνια κακουχιών και θαλασσοκαταιγίδων. Καταστρώνουν από κοινού,  ένα σχέδιο απόδρασης με πλοίο από την Αίγυπτο και  με τη βοήθεια της Θεονόης και παραπλανώντας τον Θεοκλύμενο, το σχέδιο τους στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Καταφέρνουν να αποδράσουν. Στο τέλος, οι Διόσκουροι παρουσιάζονται ως από μηχανής θεοί και κατευνάζουν την οργή του Θεοκλυμένου κατά της Ελένης που τον παραπλάνησε και ενάντια στη Θεονόη, η οποία βοήθησε το ζεύγος να δραπετεύσει και προαναγγέλλουν  τα μελλούμενα καλά.

Ο Ευριπίδης  δίδαξε το έργο του αυτό, ίσως γύρω στο 412 π.Χ. Το έγραψε επηρεασμένος (διακόσια χρόνια αργότερα)  από έργο του Στησίχορου (τέλη του 7ου Αιώνα)όπου  ο εν λόγω ποιητής της Κάτω Ιταλίας κατέκρινε και με ακραίες προσβολές την Ελένη και τιμωρήθηκε γι’ αυτό από τους Θεούς, που τον τύφλωσαν. Μετανιωμένος ο Στησίχορος  γράφει την ”Παλινωδίαν” όπου πλέον, παρουσιάζει την Ελένη να μην πηγαίνει στην Τροία, αλλά ένα ”αέρινο ομοίωμα” της και η ίδια να είναι στην Αίγυπτο, σε αντίθεση με τις αναφορές στο όνομα και την υπόσταση της, στην  Ομηρική  ”Ιλιάδα”.

Ακόμη έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε πως από τα χρόνια του Ευριπίδη ακόμη, οι φιλόλογοι, οι ερευνητές και αναλυτές διαφωνούν ή και συμφωνούν ή και ερίζουν αν το έργο ”Ελένη” είναι αμιγής Τραγωδία ή ”ιλαρή” Τραγωδία ή παρωδία ή ειρωνικό Δράμα ή Τραγικοκωμωδία ή μήπως.. Κωμικοτραγωδία.

Ή πάλι το Ευριπίδειο αυτό έργο… ”απέχει τόσο πολύ από το να είναι μια αμιγής τραγωδία, ώστε θα μπορούσε κάλλιστα να καταταχθεί σε ένα είδος κωμωδίας υψηλών προδιαγραφών”   (J.Michael Walton). Ενώ ο Albin Lesky διερωτάται αν είναι πράγματι Τραγωδία η ”Ελένη”.

Αυτή την άποψη επέλεξε να ακολουθήσει ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Να παρουσιάσει την ”Ελένη” ως Κωμωδία. Να ακολουθήσει το ενδεχόμενο πιθανού στόχου του Ευριπίδη ”να τέρψει τους θεατές του, να τους προσφέρει μια απλή, αγνή απόλαυση, να γλυκάνει έστω ελάχιστα, με λίγο γέλιο, το φαρμάκι που γεύονταν οι εξουθενωμένοι από τον λοιμό και τον Πελοποννησιακό πόλεμο Αθηναίοι πολίτες.  Φαρμάκι και γεύση ατίμωσης, εξαιτίας της ντροπιαστικής κατάληξης της Σικελικής εκστρατείας, της πανωλεθρίας του Αθηναϊκού στρατού” όπως γράφει και ο μεταφραστής του έργου, Παντελής Μπουκάλας.

Και όχι μόνο ως Κωμωδία, αλλά να φτάσει μέχρι τα άκρα. Να το τερματίσει, ξεκινώντας από την αρχή , από τον Πρόλογο, που μας προετοίμασε για το τι ”κωμικόν” θα επακολουθήσει.

Εμφανίζεται η Ελένη (Έμιλυ Κολιανδρή) αλαφροπατούσα, άκρως τσαχπινούλα και με ελαφριά πηδηματάκια (που συνεχίζονται συχνότατα κατά την διάρκεια της παράστασης, μέχρι που και αυτή την βάση της θυμέλης στο κέντρο της ορχήστρας, πηδάει), με λαμέ ασημί φόρεμα και σκίσιμο στο πλάι, για να αφηγηθεί τα δεινά της , να προοικονομήσει την συνέχεια, να μας προκαλέσει την συμπάθεια  στο πρόσωπο της, αυτή η δύσμοιρη γυναίκα που έχει το στίγμα της άπιστης συζύγου, της προδότρας του άντρα της και αιτία να χαθούν τόσοι γενναίοι άντρες στο Ίλιον, απαγγέλλοντας…

                                                                                            …ακούω να με καταριούνται όλοι.

                                                                        Γιατί όλοι πιστεύουν ότι πρόδωσα τον σύζυγο μου,

                                                                                κι’ έστειλα τους Έλληνες σε πόλεμο φριχτό.

                                                                                                       Γιατί να ζω ακόμα.

Όχι με καμία τραγικότητα ειπωμένα. Αντιθέτως. με την ελαφρότητα που προσφέρει η παρωδία, η αποδομητική (η λέξη θα επαναληφθεί στο κείμενο πολλάκις) πλευρά της εκφοράς του λόγου, η άποψη του ”λέω τα λόγια, αλλά δεν τα εννοώ κιόλας” και με έναν στόμφο (που μάλλον ο Παπαβασιλείου θέλησε να παρωδήσει τον τρόπο των παλαιών ηθοποιών που έπαιζαν Τραγωδία; Ίσως). Γιατί αυτά που θα ακολουθήσουν θα είναι πιο κωμικά, πιο ξεκαρδιστικά. Αν σας δώσουν την εντύπωση νούμερων από επιθεώρηση ή από μιούζικαλ ,μην εκπλαγείτε. Αυτό ακριβώς επιδιώκει η παράσταση. Να σας διασκεδάσει χρησιμοποιώντας και εκφέροντας τον μεταφρασμένο (εξαιρετικά πρέπει να πω, από τον Παντελή Μπουκάλα) λόγο, του ευφυούς και ευφάνταστου Ευριπίδη, με την αξιοπρέπεια όμως που αρμόζει σε αυτό το  και αντιπολεμικό κείμενο. (σ.σ. Ο αρχαιοελληνιστής Bernd Seidensticker παρατηρεί: Η φαινομενική εύθυμη κωμωδία για την διάσωση της αθώας Ελένης στην Αίγυπτο, είναι η πραγματική τραγωδία του παράλογου πολέμου. Ειδικότερα, η αδυναμία των ηρώων του Ευριπίδη ”η σταδιακή φθορά και εξασθένηση” απειλεί να τους μεταφέρει στη σφαίρα του γελοίου…).

Και αυτό ακριβώς έκανε ο Παπαβασιλείου. Προέβαλε το ”γελοίο του πράγματος”, μέχρι που το ”τερμάτισε” επαναλαμβάνω.

Και να. Εμφανίζεται ο Τεύκρος (επινόηση του Ευριπίδη ο χαρακτήρας, τον ερμηνεύει ο Δημήτρης Μορφακίδης), με κοστούμι που παραπέμπει στον Ρομπέν των δασών (μου θύμισε τον Κέβιν Κόστνερ στην ομώνυμη ταινία του 1991) για να επιτείνει την προδιαγεγραμμένη ευθύς εξ αρχής κωμικότητα, με τις υπερβολικής νευρικότητας, κινήσεις του, με την ιλαρή έκπληξη του που αντικρίζει ποιάν; Την Ελένη; Εδώ στην Αίγυπτο που εξόκειλε κι’ αυτός, ή μια που της μοιάζει! Μάλιστα απειλεί ότι θα τη σκοτώσει με το τόξο του αν όντως ήταν εκείνη η άπιστη γυναίκα που οδήγησε σε πόλεμο Έλληνες και Τρώες. Όλα αυτά συμβαίνουν υπό το πρίσμα της παρωδίας χωρίς ούτε ένα ψήγμα τραγικότητας. Εξάλλου ο σκοπός της παράστασης και η κατεύθυνση της από τον Βασίλη Παπαβασιλείου είναι να διασκεδάσει, να γελάσει το κοινό. Ο Ευριπίδης εδώ δημιουργεί μια συνομιλία όπου η Ελένη μαθαίνει για την καταστροφή της Τροίας, τα νέα για την οικογένεια της, αλλά και την εκτίμηση του Τεύκρου ότι ο Μενέλαος με το είδωλο Ελένη χάθηκαν στα κύματα. Επαναλαμβάνω όλα εξελίσσονται με άκρως ιλαρό τρόπο τόσο ερμηνευτικά, όσο και εκφοράς λόγου. Επαναλαμβάνω για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Κωμωδία βλέπουμε.

Στην συνέχεια ακολουθεί ένας κομμός της Ελένης (θρηνητικό τραγούδι) σε συνδυασμό με την πάροδο του Χορού. Στην παράσταση δεν υπάρχει με την μορφή αυτή την θρηνητική, αλλά και με την είσοδο τώρα του Χορού, απολαμβάνουμε ένα εύηχο, ομολογώ, τραγουδάκι.

Και.. εισέρχεται ο Χορός. Που κατά την επινόηση του Ευριπίδη, για να εξυπηρετηθεί η πλοκή και να δημιουργηθεί κάποια συναισθηματική φόρτιση, αποτελείται από Ελληνίδες γυναίκες δούλες.

Το πως εμφανίζονται στην παράσταση για να επιταθεί η κωμική και αποδομιτική ατμόσφαιρά της;

Δεκαπέντε ωραιότατες και δροσερές κοπέλες ηθοποιοί (Νεφέλη Ανθοπούλου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Λουκία Βασιλείου, Μομώ Βλάχου, Ελένη Γιαννούση, Ηλέκτρα Γωνιάδου, Νατάσα Δαλιάκα, Χρύσα Ζαφειριάδου, Σοφία Καλεμκερίδου, Αίγλη Κατσίκη, Άννα Κυριακίδου, Κατερίνα Πλεξίδα, Μαριάννα Πουρέγκα, Φωτεινή Τιμοθέου, Χρύσα Τουμανίδου) φορώντας ολόσωμα μαγιό! που ήταν της μόδας την περίοδο του Μεσοπολέμου, με τουρμπάνι στο κεφάλι και μεταξωτές πλουμιστές ρόμπες  αλωνίζουν την ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου με στυλ, ομολογώ και φινέτσα, τραγουδούν και ”οριεντάλ”, χορεύουν αισθησιακά ακόμη και ανατολίτικους χορούς ( Xορογραφία:  Δημήτρης Σωτηρίου).Και να συμπληρώσω ότι και πρωταγωνιστές και  Χορός τραγουδάνε και αποσπάσματα από παλιά βαριά λαϊκά τραγούδια για να γίνει πιο λαϊκό το θέαμα να ”μερακλώσουν” και οι θεατές!!

ΚΑΙ… Η σκηνή που μας ταρακούνησε. Σε ένα από τα στάσιμα τους, έρχονται στην ορχήστρα με πετσέτες και περιοδικά, ξαπλώνουν σαν για ηλιοθεραπεία και απαγγέλουν το στάσιμο με μια χαριτωμενιά… μούρλια!

Και φτάνουμε στη σκηνή που η Ελένη αφηγείται τα δεινά της στον Χορό. Εκείνος την συμπονά και της παραστέκεται και ήρθε  η ώρα να εμφανιστεί ο Μενέλαος. Ο Χορός αποσύρεται. Το ίδιο και η Ελένη-Εμιλυ Κολιανδρή. Να σημειώσω εδώ ότι στις αρχαίες παραστάσεις η ορχήστρα δεν έμενε ποτέ άδεια. Καινοτομώντας ο Ευριπίδης αδειάζει τον χώρο προκειμένου να εμφανιστεί ο Μενέλαός χωρίς να έρθει σε επαφή με την Ελένη και τον Χορό. Αυτό στην παράσταση τηρήθηκε κατά γράμμα.

Και ιδού το Α’ Επεισόδιο.

Εμφανίζεται ο Μενέλαος (Θέμης Πάνου) φορώντας μόνο μια… σκελέα κοντή !! Υποδεικνύοντας, επισημαίνοντας, το εύρημα αυτό του σκηνοθέτη την ταλαιπώρια του και την κατάντια που του έφερε η θαλασσοταραχή του. Του έρμου του ναυαγού!! Του καραβοτσακισμένου!!

Ποιό γελοίο, δεν θα μπορούσε να τον παρουσιάσει. Ποιό γκροτέσκο δεν υπάρχει. Ένας Μενέλαος  σαχλός, υπερ-κωμικός, υπερβολικά αστείος, γελοίος κυριολεκτικά, να περιφέρεται στην ορχήστρα , να πέφτει κάτω και να χτυπιέται, να σκεπάζεται με ένα μαντήλι που κουβαλάει για να μην τον αναγνωρίσουνε, να σκεπάζεται με ένα ύφασμα για να κρυφτεί, όλα στην κωμική υπερβολή δοσμένα και με τον ίδιο τρόπο (δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς) και η εκφορά του λόγου του Ευριπίδη. Ένα ”καρτούν” Μενέλαος.

Ο Μενέλαος, λοιπόν, κρούει την θύρα του ανακτόρου (περιγράφει ο Ευριπίδης, στην κατά Παπαβασιλείου  παράσταση δεν υπάρχει ανάκτορο) για να βρει βοήθεια, κάποιος να τον περιθάλψει.

                                                             Ει!  Δεν θα φανεί κανένας θυρωρός του παλατιού

                                                                    να πει τα βάσανα μου στον αφέντη του;

Εμφανίζεται μια γερόντισσα (Έφη Σταμούλη). Το γκροτέσκο σε όλο του το μεγαλείο, μια γελοιογραφική υπερβολή που όμως σε αυτόν τον χαρακτήρα του έργου ταιριάζει. Αρχίζει ένας διάλογος.. και εδώ επίσης αναδεικνύεται σε ακραία μορφή η μεταφορά της Ευριπίδειας ”Ελένης” του Βασίλη Παπαβασιλείου ως καθαρή κωμωδία.

”Θα μπω”…

                                                                                                                                          ”Δεν μπαίνεις”

                                                                                                                                     ”άσε με σου λέω”

                   ”όχι δεν θέλει Έλληνες ο αφέντης μου και τους σκοτώνει γιατί τους εχθρεύεται”

                                                                                                                                ”Ποιά η αιτία”

                                                                               ” Η Ελένη, του Δία η θυγατέρα, ζει στο παλάτι”

                                                                                              ”Τι; Ποιόν λόγο ξεστόμισες.”

Και η γερόντισσα περιγράφει στον Μενέλαο όσα ήδη ξέρουμε. Περί της μεταφοράς της από τον Ερμή στην Αίγυπτο, κ.λ.π. Εδώ να αναφέρω πως ο μονόλογος του Μενέλαου, όπως τον έχει γράψει ο Ευριπίδης, πράγματι είναι ιλαρός και μπορεί να αποδοθεί με σχετική κωμικότητα.

Και βγαίνει από το παλάτι (στη προκειμένη παράσταση από το πίσω μέρος της ορχήστρας), η Ελένη. Συναντάει  τον Μενέλαο, ακολουθεί και εδώ ένας ιλαρής γραφής από τον Ευριπίδη διάλογος, που στην παράσταση δόθηκε με άκρατη κωμικότητα και με έντονα τα στοιχεία της ακραίας παρωδίας. Εκείνη προσπαθεί να τον πείσει πως είναι η πραγματική Ελένη και αυτήν που έχει κρυμμένη στη σπηλιά είναι το είδωλο της. Ο Μενέλαος δεν την πιστεύει και απορρίπτει τα λεγόμενα της και εκείνη τον τραβολογάει για να τον φέρει κοντά της..

                                                      Ποιά γυναίκα μου λες; Μη! Μην αγγίζεις τα ρούχα μου. (στην παράσταση η Έμιλυ Κολιανδρή του τραβάει την σκελέα και το κοινό ξεκαρδίζεται και δεν είναι η μόνη φορά που σκάει στα γέλια).

Μέχρι που εμφανίζεται ένας από τους συντρόφους του (Αγγελιοφόρος Α’- Δημήτρης Κολοβός). Ενδεδυμένος με ολόσωμη μάλλινη σκελέα! και του περιγράφει ..

                                                    Θαύμα. Έγινε θαύμα. Ό,τι και να σου πώ, λίγο είναι…

                                                                          … η γυναίκα σου έγινε άφαντη.

                                      Πέταξε μες στις πτυχές του αιθέρα και κρύβεται στους ουρανούς.

Και επιτέλους πείθεται ο κακορίζικος Μενέλαος πως αυτή που βλέπει μπρος του είναι η πραγματική Ελένη. Και τώρα; Πρέπει να σκαρφιστούν έναν τρόπο, για να αποδράσουν. Να καταστρώσουν ένα σχέδιο.

Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται και η Θεονόη (Αγορίτσα Οικονόμου). Η μάντισσα. Η αδελφή του Θεοκλύμενου. Σαν να βλέπαμε ένα από αυτά τα αμφιλεγόμενα ή αυτοαποκαλούμενα ”μέντιουμ”, αυτά, με την γυάλινη σφαίρα και τα Ταρώ και τα φλιτζάνια του καφέ… τέλος πάντων!. Ένα ακόμη εύρημα μέσα στα πολλά κωμικοτραγικά! Τελικά η Θεονόη, θα τους συμπαρασταθεί. Θα τους βοηθήσει. Επί της ορχήστρας της Επιδαύρου, ο μονόλογος της Θεονόης που είναι και μεγάλος, ακούστηκε από ένα μικρόφωνο που χρησιμοποίησε η ηθοποιός , για να ακουστεί ίσως πιο στιβαρός; Ποιό έντονος; Πλέον επιβλητικός; Να δημιουργήσει μια διαφορετική ατμόσφαιρα;  Ίσως. Πάντως δεν λειτούργησε έτσι.

Ακολουθεί το Α’ στάσιμo. Όπου ο Χορός των δεκαπέντε γυναικών ηθοποιών ερμηνεύει εξαιρετικά, μέχρι και μαγικά (Ίσως η καλύτερη στιγμή της παράστασης- Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου / Ενορχήστρωση-Μουσική Διδασκαλία: Γιώργος Δούσος- Χρύσα Τουμανίδου) αυτό το Α’ στάσιμο..

                                                                           Αηδόνι , αηδόνι μου εσύ, της μελωδίας καύχημα

                                                                               στις φυλλωσιές και στων Μουσών τα ξέφωτα

                                                                                    τραδομοιρολόι πλέκεις και αναπέμπεις

                                                                                 πιο γλυκό, πιο πικρό από κάθε κελάηδημα…

Και μετά από αυτή την εύηχη και απολαυστική ανάπαυλα, η επιθεωρησιακού χαρακτήρα παράσταση συνεχίζεται. Στον σκηνικό χώρο που αποτελείται από μικρογραφίες πυραμίδων και μικροί φοίνικες να τις συμπληρώνουν ( σαν από ταξιδιωτικό διαφημιστικό έντυπο) και εδώ κι’ εκεί στοίβες από επιχρυσωμένα τούβλα. (Σκηνικά, Κοστούμια: Άγγελος Μέντης φωτισμένο όσο  και ο γενικός χώρος ατμοσφαιρικά, από τον έμπειρο Λευτέρη Παυλόπουλο)

 Γ’ επεισόδιο.

Με την εμφάνιση του Θεοκλύμενου (Γιώργος Καύκας) με ένα κοστούμι λαμέ καφέ με ρίγες και κάτι από πάνω σαν ρόμπα, να το πω; Με κάτι σαν πανωφόρι να το πω… και ακούει, Ω! του θαύματος για τ’ αυτιά του, από στόματος της μαυροφορεμένης και βαρυπενθούσας, Ελένης, ότι ναι, τελικά θα τον παντρευτεί που τόσο καιρό την πιέζει, τώρα που πέθανε (τάχα μου) ο Μενέλαος.

Και να το γλέντι και να οι χοροί από Τάγκο μέχρι Πασοντόμπλε και Φλαμένγκο. Ο Θεοκλύμενος στο τσακίρ κέφι!!Μαζί του κι’ ο Χορός των Ελληνίδων δουλικών που, όπως προείπα, είναι κορίτσια να τα πιείς στο ποτήρι!

Πρώτα όμως Η Ελένη, του ζητάει να της επιτρέψει να τιμήσει τον νεκρό άντρα της με τα έθιμα της πατρίδας της. Να της παραχωρήσει ένα καλοτάξιδο και γερό πλοίο για να ανοιχτεί στα βαθιά με αυτό και να τελέσει τις νεκρικές σπονδές. Έτσι τον παραπλανεί και του στήνει παγίδα.

Ακολουθούν πάντα με γλαφυρότητα..

Β’ στάσιμο, ο Χορός

Δ’ επεισόδιο,  Ελένη- Θεοκλύμενος

Γ’ στάσιμο,  ο Χορός

Και φτάνουμε, αισίως, στην Έξοδο. Όπου έρχεται ο Β’ Αγγελιοφόρος (Άγγελος Μπούρας) τσιτσίδι με μόνο δυο, τρεις φτέρες να κρύβουν τα επίμαχα του σημεία. Κατά τον σκηνοθέτη του τα πήρε τα ρούχα και αυτού η θάλασσα. Είναι, βλέπετε, ένας από το πλήρωμα του καραβιού που, αν θυμάστε είχε ζητήσει η Ελένη από τον Θεοκλύμενο για τις νεκρικές σπονδές..ε.. λοιπόν ο Μενέλαος και οι λιγοστοί του σύντροφοι μετά της Ελένης τους επιτέθηκαν, τους πέταξαν στην θάλασσα και δραπέτευσαν. Έξαλλος ο Θεοκλύμενος  βρίζοντας Θεούς και Ανθρώπους θέλει να σκοτώσει την Θεονόη που συναίνεσε σε αυτό το ”κάζο” του, να εκδικηθεί την Ελένη και τον Μενέλαο…ευτυχώς που υπάρχει και ο υπηρέτης (Παναγιώτης Παπαιωάννου) που προσπαθεί να τον αποτρέψει και τον καθυστερεί…Και να! Έρχονται ως από μηχανής Θεοί οι Διόσκουροι (Νικόλας Μαραγκόπουλός, Ορέστης Παλιαδέλης) ντυμένοι με διαστημικές στολές, παρακαλώ,  μιας και από το διάστημα δεν έρχονται; Για να εξαγγείλουν το αίσιο, το ευτυχές τέλος για όλους και για όλα.

Η παράσταση τελειώνει με ένα γλέντι με όλους επί ορχήστρας να τραγουδούν και να χορεύουν ευτυχείς, πριν την υπόκλιση προς το κοινό.

Συμμετείχαν επί σκηνής και οι μουσικοί:

Γιώργος Δούσος (φλάουτο, κλαρίνο, σαξόφωνο, καβάλ), Δάνης Κουμαρτζής (κοντραμπάσο), Θωμάς Κωστούλας (κρουστά), Παύλος Μέτσιος (τρομπέτα, ηλεκτρική κιθάρα), Χάρης Παπαθανασίου (βιολί), Μανώλης Σταματιάδης (πιάνο, ακορντεόν).

Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου

Μια παράσταση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με πολλά χιουμοριστικά στιγμιότυπα και ευρήματα, με απογειωτικές ερμηνείες, με μια γρήγορη δράση, με κωμικά, ευκολονόητα ”γκάγκς”.

Μια παράσταση τερπνή, στημένη σωστά και με προσοχή, άκρως ειρωνική με την απόλυτη σφραγίδα του Βασίλη Παπαβασιλείου και του πηγαίου του χιούμορ, που το κοινό την χάρηκε, ευφράνθηκε, αποξεχάστηκε, γέλασε. Και ασφαλώς, αυτό ήταν το ζητούμενο, που πέτυχε. Να κερδίσει το κοινό του. Να το ευχαριστήσει. Τώρα αν ήταν η Ελένη του Ευριπίδη. Καμία σημασία δεν έχει. Στην εποχή μας όλα γύρω μας ανατρέπονται. Έτσι και στο Θέατρο. Επικρατεί μια άλλη νέα άποψη για το πως τα κλασσικά έργα και τα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας επιβάλλεται! να παρουσιάζονται.

Αν ήταν η Ελένη του Ευριπίδη;

Μπορεί και να ήταν. Εν έτει 2022 και καλοκαίρι.

ΠΕΡΙΟΔΕΊΑ

Πεμπτη, 18/8

21:00

Πάρκο Αλτιναλμάζη – Αλεξανδρούπολη, Έβρος

Σάββατο, 20/8

21:00

Ανοιχτό Θέατρο Μουδανιών – Μουδανιά, Θεσσαλονίκη

Παρασκευή, 2/9

21:00

Υπαίθριο θέατρο ΕΗΜ – Φρόντζου – Γιάννενα, Ιωάννινα

Παρασκευή, 9/9

21:00

Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη – Βύρωνας, Αττική

.